ერთი დიდი სიყვარულის ისტორია - ქალი, რომელსაც ვაჟა უყვარდა…

ნინო ფურცელაძე ლამაზი ქალი ყოფილა, ვაჟა ჰყვარებია. ვაჟას უთქვამს: - თქვენ მთაში ვერ გაძლებთ, მე კი ბარადო. როცა გარდაცვლილა, ნინოს დებმა საფლავში ვაჟას ფოტოსურათი ჩააყოლეს, -

მე ვაჟას მეტს არავის გავყვებიო, - უთქვამს და მთელი ცხოვრება უცდიდა თურმე. როცა ქაშუეთში ვაჟას ცხედარი დაასვენეს, თმაგაშლილი და გაჭაღარავებული მანდილოსანი შევიდა, კართან ჩაიჩოქა და ტირილი აღმოხდა. მამაკაცებმა ერთმანეთს ანიშნეს, ბოლოში მდგარმა ხელი მოჰკიდა მოქვითინეს და ძლივს გაიყვანა ეზოში. ეს იყო ნინო, ამის შემდეგ დიდხანს აღარც უცოცხლია. ამ სიყვარულის გამოძახილია ჩემი ლექსი:

ნინო ფურცელაძის მონოლოგი, ავტ. მაია დიაკონიძე

ოხოხოი, შევძახებდი ფშავის მთებს და ქედებს,

სიყვარულის ასრულებად შენ ვერ გამიმეტე,

გყვარებოდი?! შემიკრავდი უნაგირზე ღვედებს,

დამიდგამდი ბროლისა და ლალ-ზურმუხტის სვეტებს.

ჩასჭიდებდი ჩემს ცხენს ხელს და სულ ვივლიდით ერთად,

დავლახავდით კლდე-ჭიუხებს, მთებს, ღრუბლებს რომ კვეთავს,

ფიცს დავდებდით სიყვარულის, აღსარებას ერთგვარს, -

გვყვარებოდა ერთმანეთი ჩვენ ყველაზე მეტად.

ოქროსთმიან შენს ქალ-ვაჟებს მოვისვამდი გვერდით,

ვუკითხავდი ლამაზ ზღაპრებს, შენ რომ მათთვის წერდი,

ოხოხოი, შევძახებდი ფშავის მთებს და ქედებს,

სიყვარულის ასრულებად შენ ვერ გამიმეტე,

მაია დიაკონიძე

2.07.2024 წელი