მახსოვს ერთხელ ილია მეორეს ქადაგებას მოვუსმინე და მან ასეთი ამბავი მოყვა: ბიჭს საშინელი მამა ჰყავდა, შფოთი, ლოთი, სცემდა ოჯახის წევრებს. ახალგაზრდა იმ დონემდე მოვიდა, რომ მამა სასკვდილოდ გაიმეტა. სთხოვდა კაცი, ვიცი, უვარგისი ვარ, არ ვიქცევი კარგად, მაგრამ არ მომკლა, ხალხი მოგიძულებს, მამის მკვლელს დაგიძახებს. არ დაიჯერა ბიჭმა მამის ნათქვამი და განზრახვა სისრულეში მოიყვანა. მიუხედავად იმისა, რომ კაცი არ უყვარდათ სოფელში, ბიჭი მართლაც შეიძულეს, ხელსაც კი არავინ ართმევდა, არავინ ელაპარაკებოდა.
შეუძლებელია, ადამიანი, რომელიც მშობელს ლანძღავს, დედა იქნება თუ მამა, თუნდაც გადატანითი მნიშვნელობით, მოეწონოთ, თუმცა დღეს ისეთი ტენდენციები შეინიშნება ხელოვნებაში, არც ეს გამიკვირდება. დავინდოთ ქართული სიტყვა და აზრი, რომ ჩვენი მშობლები ჩვენთვის წმინდანებად დარჩნენ, როგორებიც არ უნდა იყვნენ.
ლანძღვით წმინდანად გამოცხადება ადამიანის აღარ გამიგია.
წარმოიდგინეთ, მალე მკვლელი მამა, ლოთი მამა, ბოზი დედა და ასე შემდეგ ნახატები ვიხილოთ.
No comments:
Post a Comment