მაია დიაკონიძე:
ვარდი ვიყავ, შემოვჭკენი,
მუზაც, ვხედავ, ვერ გავხდი,
ერთი ვაზი გავახარე,
გაშენდება ვენახი.
ზურაბ ქობალია:
მუზა როგორ ვერ გახდი?!
ვაზიც ხარ და ვენახიც!..
ნეტავ, გზები მასწავლა,
მოვაღწიო შენამდი!..
მაია დიაკონიძე:
სტვენა კარგი გცოდნია,
ბუმბულც გაქვს ფერადი,
მაგრამ ტრფობას ვარდისას
ვერ შესწვდება ვერავინ,
თუ არ არის ბულბული,
მე ვერ ავწევ ცერა თითს.
ზურაბ ქობალია:
სტვენა თუკი მცოდნია,
ვარდის თუ ვარ ერთგული,
ცერას რად ვერ ამიწევ?..
კი ვყოფილვარ ბულბული...
მაია დიაკონიძე:
ბულბულობა, მზესა ვფიცავ,
არ გეგონოს ადვილი,
დღე-ღამეს თუ არ ათენებ,
ტყუილი არის ქადილი.
ზურაბ ქობალია:
განა არის ადვილობა,
მაგრამ თუ ხარ, რას შობი?!.
მართალ გითხრა, არც მინდოდა,
არც რად მინდა საშვები?!
მაია დიაკონიძე:
ვარდმა ნაზმა ბევრი დაჭრა
ეკლიანი საცეცით,
შენც რომ ეგრე მოგივიდეს,
სად მიდიხარ, რას შვრები?!
No comments:
Post a Comment