ავტ. ზურაბ ქობალია

ერთმა ღიმილმა მომხიბლა

და მანვე იქვე დამადნო,

გული მიქცია ორ ხიდად

ნაპერწკალივით ამანთო.

იმაზე არც კი იფიქრა,

გაუძლებს, ნეტავ, ეს გული?

შემომიტია ფიქრებმა:

ხომ ცოლის ხარო ერთგული?!..

გულმა კი მაინც, მის წილად,

ითოხირაკა, იალა,

ზე აღმიტაცა მიწიდან,

მატრიალ-ამაწრიალა.

მან არ იშალა ღიმილი,

იმ ღიმილითვე დამადნო,

დავდივარ ღიღინ-ღიღინით,

თითქოსდა ბანგმა დამათრო?!

რა მეშველება, არ ვიცი,

ღიმილს როგორ არ შევღიმო?..

მოდივარ, მოვალ, დამიცდი,

შენ, ჩემო გულის ექიმო?!