შაირობა-კაფიაობა: მაია დიაკონიძე, ირინა ხურციძე, თინიკო ჭეჟია, ქეთევან კაკაურიძე

მაია დიაკონიძე:

კი დავწერე მინიმები,

შენ მაინც არ იღიმები,

ახლა დავწერ ვერლიბრსაც

და მოვიგებ შეჯიბრსაც.

ირინა ხურციძე:

თუ გინდ წერო ვერლიბრები,

მაინც ვის შეეჯიბრები,

თეთრი ლექსის ჯაგლაგებმა,

გადაჯეგეს ჯებირები,

ახლა ზიან უნიტაზზე,

მიითვისეს რა პრიზები,

მალე ალბათ ჭინთვებისგან

კი დაჭირდებათ კლიზმები,

შენ კი დაო შენს მინიმებს,

კარებს უღებს ჩემი გვერდი,

ვერბლანი და ვერლიბრები,

არ ახსენო ამის მეტი.

მაია დიაკონიძე:

ვერლიბრსაც აქვს თავის ხიბლი, 

მაგრამ ჩემთვის ეგ არ არის, პოეზიას ეძახიან, 

კი ვერ მივხვდი, ვისთან არის, 

მაგრამ ერთი თევზუნია 

მოვაყოლო იქნებ ბადეს?!

თინიკო ჭეჟია:

ვინ არ იღიმება!?... 

ვინც არ გაიღიმოს იმან, 

ლექსი დაუსველოს წვიმამ, 

მერე გაეთიშოს რითმა, 

თავზე დაასკლინტოს ჩიტმა!

მაია დიაკონიძე:

მოუხდებათ დასკლინტება, 

ვინც ვაცივით იჯგიმება,

თავს არავის  უყადრებენ,

თავებს თვითონ გვილაყებენ.

ირინა ხურციძე:

შაირობის ხასიათზე

დაგვაყენე დაიკო,

ჩვენი შაირკაფიობა

ფეისბუქმა გაიგო,

გაგვეპარე, დაიძინე, _

ეს რა გვიყავ მაიკო!!

მაია დიაკონიძე:

მართლაც, თურმე ჩამეძინა, 

სიზმრებში დავიდე ბინა. 

ვერლიბში თუ გვეძალები, 

გაიარე ეტაპები, 

მომძახოდნენ ეშმაკები.

ქეთევან კაკაურიძე:

რა დღეში ხართ გოგოებო. 

რა ლექსი და რა მოთხრობა.

შაირობის დრო დამდგარა, 

ესაა დროის მოთხოვნა.

მაია დიაკონიძე:

შაირსა ვწერთ სახალისოდ, 

წამკითხავიც არ არისო, 

ამ ცხოვრების ლაბირინთში, 

წერასაც ვინ დაგვაცლისო.

ირინა ხურციძე:

მოაყარეთ შაირები,

რას მიქვია ერთი-ორი,

დილა როცა გათენდება,

გაიკვირვებს ბარეორი,

ვინც აგვტეხა საშაიროდ,

თქვენთან დიდი ბოდიშიო,

კურდღელივით გაგვეპარა,

კოტრიალებს ლოგინშიო.

მაია დიაკონიძე:

დილით ვნახე შაირები,

მართლაც ნაირ-ნაირები,

ბრძოლის ველზე ვეღარ დავრჩი,

მეც მაძლევდნენ ჩემს წილ არჩივს

ღამე, შავი კუნაპეტი 

და მორფევსი, ძილის ღმერთი,

იმათ ვეღარ გავუმკლავდი,

კურდღელივით მათ დავნებდი.

ირინე ხურციძე: გაღვიძებისთანავე ხომ

მოგვაგებე ნაკვესები,

პოეტი ხარ, სიტყვა გიჭრის,

არც ვინმეს დაესესხები.

მაია დიაკონიძე: 

ღმერთმა მოგვცეს დიდი დღე და 

პოეტების სახელიო,

ჩვენი ნაკვეს-ნაღვერდალით

სხვას მოვფინოთ ნათელიო.

მაია დიაკონიძე:

მართალი ხართ, მას ვერ წაშლის 

ვერც ქარი და ვერც გრიგალი,

პოეტების ნასახლარიც

ვარდ-ყვავილის ბინა არის. 

.