ნაღვლით სავსე ხარ, სევდიანი, მუდამ მდუმარე,
აგკიდებია მიწის სუნი, ზამთრის ფიქრები,
ჩიტივით დაფრთხალ შენს გულისთქმას ვეღარ უწამლე, -
"მიწყივ მუხთალი" წუთისოფლის ბრუნვას მიჰყევი.
მარტოობას და დიდ განსაცდელს შორს წაუხვედი,
მაგრამ ქალაქმაც ცოფიანი შუქით დაგკოდა,
სულს გიხუთავდა მარტოობის მძიმე უღელი...
ცისფერ თვალებში ზეციერის სევდა დაგქონდა.
სასაფლაოზე მისულს, ვიცი, ამედევნები,
მიჭირისუფლებ, ჩემი ცრემლის თანაზიარი,
მჭმუნვარე რაინდს დონ კიხოტის გული გიძგერდა
და მწუხარება გიზიდავდა ათასწლიანი,..
იმ ღამეს წვიმდა, შენი ლანდი ვნახე ჩრდილებში,
შემოსვლა გსურდა, მაგრამ კარი უცებ ჩავრაზე,
მე შემეშინდა, რომ ღვთიური შენი არსება
ვერ იგუებდა წუთისოფლის ბედით დარბაზებს,
მ ე მ ა პ ა ტ ი ე, მ ე მ ა პ ა ტ ი ე, მ ე მ ა პ ა ტ ი ე !
No comments:
Post a Comment