კვალში გუთნისდედას მივყვებოდი,
ხნულში მარცვალი რომ ჩამეყარა,
მერე ბელტებს შორის გაბნეული
დიდი სიყვარულით გამეხარა.
ხანძთას დავედევნე მამა გრიგოლს,
კალთებს ანაფორის თაყვანს ვცემდი,
გულზე ოქრომკერდით დაქარგული,
უკან მომძახოდნენ სანახები...
დიდი რუსთაველი კანდელს ანთებს,
მეფობს პოეზიის ჩუქურთმებში,
სანთელს სიდიადით აფერადებს
ყოფის ლაბირინთთა უკუნეთში.
მათ ფიქრს საოცარი მადლი ახლავს,
სიტყვას - სხვანაირი ზარ-ზეიმი,
ჩვენ ვერ მოვერიეთ ყინვას მტარვალს,
ზამთრის ველებზე ვართ დარჩენილი.
ფერი დაჰკარგვია თითქოს ყანებს,
ზეცას წართმევია თითქოს ძალა,
მაინც არ ნებდება ნაკადული, -
კვალში ჩასდგომია თითო ბალახს.
ქარმა ააღელვა ხოდაბუნი,
ალბათ უფალია, ნიშანს გვაძლევს, -
ქრისტეს სისხლია თუ ყაყაჩოა,
ბედკრულ საქართველოს გადაარჩენს!
No comments:
Post a Comment