მთელი ცხოვრება ვიდექი კართან,
ველოდი, როდის შემოაღებდი,
ძველი სურათი ახალ ტიტრებით,
ძველი სურათი ახალ ტიტრებით,
წინ მეშლებოდა, როგორც კადრები.
შენ კი არ ჩანდი, მზე თვალებს მჭრიდა,
ან იქნებ კარგად ვერა გხედავდი,
იქნებ შენც იდექ დახურულ კართან
და ფიქრობდი, რომ მე მოვიდოდი...
ასე გავიდა მთელი ცხოვრება,
და ამ ლოდინში გაქრა ზმანებაც,
დღეს შვილიშვილი მოადგა ჭიშკარს,
და გულის ბჭენიც მისთვის გაიხსნა.
No comments:
Post a Comment