ჩემი გზა ვკეცე ფიცით და მტკიცით,
უფალო, ვიცი, არ ვიყავ სწორი, -
ხან მეგონა, რომ სიკეთეს ვთესდი,
ხან ბოროტების დავანთე მორი.
სიყვარულისთვის დაბადებული,
ზოგჯერ უკეთურს ვივლებდი ფიქრებს,
აგიზგიზებულ კოცონში ვწვავდი
ღვთიური მადლით ნაფერებ სიტყვებს.
ბოროტს და ავსულს არ სძინავს, არა,
უნდა კედელთან გაგვიკრას ხელი,
კლდეში ჩაჩეხილ ჯიხვივით ვწევარ
და ღვთის განაჩენს მორჩილად ველი...
ეშმა მიგზავნის თავხედურ წერილს,
მაგრამ ღვთიშობლის მიფარავს კალთა,
ჩემთვის ლოცულობს, სიტყვებით მშველის,
რჩევებსაც მაძლევს მისკენ მიმავალს.
No comments:
Post a Comment