რატომა ხარ, ასე ხშირად სევდიანი?!
ნუთუ ისევ გახსენდება ვარდის ჭკნობა,
მოუხუჭავს კოკორი და დღე მზიანი
მის ნაზ გულში აღარ იწვევს სურვილთნდომას.
კვდება ვარდი, დაიძინებს სამუდამოდ,
სილამაზემ მიატოვა, აღარც ნაღვლობს,
თუმცა გულში სიხარული უმწედ ღვივის, -
მიწას უნდა მიეახლოს სამოსახლოდ.
გაზაფხულზე გამოისხამს წითელ ლალებს,
გამხმარ ყვავილს გადახედავს, როგორც ტოლი,
რადგან იცის, ისიც მალე იფერმჭკნარებს
და წაუვა სილამაზე - ქვეყნის სწორი...
სული არის მხოლოდ დიდი, მიუვალი,
არ კვდება და არ განიცდის ჟამთა ღელვას,
სილამაზეს ამქვეყნიურს არ აქვს ფასი,
იმქვეყნიურს თავს ადგამენ დიადემას.
No comments:
Post a Comment