ისე შორსა ხარ, ისე შორს ხარ, როგორც რომ ღმერთი!
აგონიაში ამ სამყაროს სივრცეებს ვითვლი...
გამოგედევნე, მინდა სუნთქვა შევიგრძნო შენი...
მითხარ სადა ხარ, სად გეძებო იდუმალ ხიბლით.
ზღვის ფსკერზე ვნახე უამრავი თვალ-მარგალიტი,
ზეცას კამკამა მზის სხივების ედგა ნათელი,
რეკდნენ ზარები და მათ ხმაში შენი ხმა მეცნო,
დედის ნანინას აბა როგორ ვერ მოვაგნებდი?!
შენ ის ზარი ხარ, ჯერ კიდევ რომ რეკავს სიონში,
სვეტიცხოველში, გრემში, ხობში და ისევ გვიხმობს.
გამოგედევნე, უფსკრულებშიც შენი ხმა მესმის,
მინდვრის ყვავილიც, ნიშნად ტრფობის, თავს მიკრავს თითქოს,
შენი სუნთქვაა, რომ მაცოცხლებს, ისევ და ისევ,
"მე შენ მიყვარხარ!"- არ მბეზრდება და შველას ვითხოვ.
No comments:
Post a Comment