სარკმელთან ორნი დავრჩით
და ზამთრის პეიზაჟს ვუყურებთ,
ვიყავით ბევრნი, ახლა ორნი ვართ.
სახეებს ვეღარ ვარჩევთ,
ნეტავ, რისი ბრალია,
ასეთი უსახურია გარეთ ყველაფერი,
თუ ჩვენ დაგვაკლდა თვალში?
სენტიმენტალურები გავხდით,
ეს ცხოვრება გვატირებს,
ამას წინ ბიჭების ამბავი
მოვისმინეთ ტელევიზორში,
ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდით,
კაცმა არ უნდა იტიროს!
სარკმელთან ჩვენ ორნი დავრჩით,
ნეტავ სად არიან სხვები?
თუ გარეთ არიან,
ღმერთმა დაულოცოთ გზები,
წასულების ცხონება იყოს.
სარკმელთან ჩვენ ორნი დავრჩით...
No comments:
Post a Comment