წვიმას ვუმეგობრებ, დარდის ერთგულია,
ცაში გამოვკიდე ჩემი წერილები, -
წყნარად გადაგიშლი ეტრატს ხვეულიანს.
ზღვამაც დაიტირა ეს ყრუ ტკივილები,
თითო წერილიდან სიტყვა აუღია,
თბილად შემომცქერის ზეცა ნისლისფერი, -
ჩემი სიყვარულის ენა გაუგია..
ვწევარ, თითქოს მძინავს, თითქოს არცა მძინავს,
ვხედავ, ღრუბლის ფთილას მთვარე ეფერება,
მინდა, სიტყვა მითხრა, შენი ჩრდილი მედგას,
შენ კი გაღიმებაც აღარ გემეტება.
მზემ ვერ გადმოფინა ოქროს მარმაშები,
ზეცას წყლის წვეთები წვიმად აუწყვია,
ჩემი ცრემლებია, - დიდი მონატრების...
ყველა დიდი წყენა დროჟამს წაუღია...
.
No comments:
Post a Comment