ფერდაკარგული შენი ხატება
ისევ ცოცხლდება, ქარდაქარ მიხმობს,
უდაბნოებში ვეძებ ნატერფალს,
მთებსა და ზღვებში... არ მტოვებ თითქოს,
ტყის პირას ვანთე ცეცხლის ალები.
მზეც კი იწვოდა მათი სიწითლით,
მაგრამ ვერ ვნახე შენი თვალები,
შენი ხელები, მზერა, ღიმილი..
ძაფის გორგლებად ვაქციე გზები,
ნაშალ ძაფებად ვიქეცი თვითონ,
ვერსად დავლანდე, ვეძებდი გზნებით,
შენი სული კი არ მტოვებს თითქოს...
No comments:
Post a Comment