ბართლომეს ღამე კიოდა ჩემში,
როცა ცხოვრების ლურჯი ტაროსი
მაფრენდა ველზე, სადაც მკვდრებს ჩეხდნენ,
აუღელვებლად, ჩუმი პათოსით.
დუმდა სიდისიც, სისხლიც, გულისთქმაც,
უმწედ გმინავდა წმინდა ბართლომე,
ქარბუქს მიჰქონდა ზარი მუსიკად,
ბავშვთა სხეულებს რიგში აწყობდნენ...
გული დამეყო ათას ნაწილად
და ამ სამყაროს ველში გავფანტე,
დედის ტკივილი გაიგონ ყველგან,
გაიგონ, რომ დღეს ბავშვი აწამეს!
გაიგონ, რომ დღეს მუნჯია ყველა,
ვინც იგრძნო, ტანში გააჟრიალა, -
სიტყვის თქმაც არის დანაშაული, -
შხამის, სამსალის შევსვით ფიალა.
ბართლომეს ღამე ჩვენშია ისევ,
კედლებზე სისხლის მოჩანს ტიარა,
ეკლის გვირგვინით შემოსეს ქრისტე, -
ძველმა ჭრილობამ ისევ იალა.
No comments:
Post a Comment