შენ ბედისწერამ აგიყვანა ოლიმპოს მთაზე,
ტანჯვა-წამებით დაადექი ზევით ბილიკებს,
არ გაშინებდა სიცივე და მშიერი ყოფა,
იცოდი, ღმერთი იყავი და, ღმერთად მიგიღეს.
არ გშორდებოდნენ ცხოველები ჩვილის თვალებით,
და მეგობრებად მოგევლინა ტილო, მუშამბა,
არა გჩვეოდა მუხლის მოყრა სხვათა წინაშე,
გულმოდგინებით გვიქარგავდი დახლს თუ შუშაბანდს...
ისევ დაეძებ ღამის ლოთებს შენს ძველ თბილისში,
ღამენათევმა ალიონმა ისევ იალა ,
მზე ხარ, ლომი ხარ, - ამაყი და ფაფარაყრილი, -
შენ საუკუნო ზიარების შესვი ფიალა.
. . .
თვალცრემლიანი მივუყვები თბილისის ქუჩებს,
აქვე, სულ ახლოს, უსუსური მოკვდა ნიკალა,
მოგვეცი, ღმერთო, იმის ძალა, რომ ვცნათ სიმართლე, -
ახალი მსხვერპლით არ განახლდეს ჩვენი იარა...
No comments:
Post a Comment