რა მინდა გითხრა, ჩემო დედა, სიბრძნის საწყაო?!
რამდენ ჭირსა და რამდენ ნაღველს შენგან ვმალავდი,
მაგრამ ხომ გრძნობდა შენი გული, შენი სისხლი ვარ,
რამდენჯერ ცრემლებს თავსაფარქვეშ მორცხვად ფარავდი,
რა უნდა გითხრა, ჩემო ტკბილო, რით გაგახარო?!
ჩემს გულში ახლაც სიცივეა, ყინვა, დარდები,
არ გამოვიდა ჩემგან "დიდი" ადამიანი,
როგორც გინდოდა - ოცნებაში, ფიქრში ხატავდი.
დიდი ხანია, აღარა ვარ პატარა ბავშვი,
დიდი თვალებით ხიფათისგან თავს რომ იცავდა
შენი კალთის ქვეშ, რომ დაეხსნა შიშისგან თავი
და ალბათობის გამორიცხვით კედლებს კირავდა.
ახლაც შენს ლოცვას ველოდები, როგორც უმწეო,
ვიცი, დამიხსნი, მოვქცეულვარ კვერცხის ნაჭუჭში,
ძალა არ მყოფნის, გამოვტეხო ცარცის უდაბნო,
გთხოვ, ამაცილო. ავბედითი საბელ-მარყუჟი.
No comments:
Post a Comment