ქარი, გიჟი, მოვარდება, ღრუბლებს შავ დღეს დააყრის,
გარეკავს და გამორეკავს, ამოსუნთქვას არ გვაცლის,
შარაგზაზე მიმავალ ქალს კაბის კალთას აუწევს,
ჩიტბატონას ფრთებს დააცლის, დედას აკვანს დაურწევს.
მიფრინდება-მოფრინდება ღობე-ღობე მძრომელი,
სულში უნდა ჩაგვახედოს, დაგვანახოს ყოველი,
გულის კუნჭულს მიადგება, შიგნით ცეცხლსაც დაანთებს,
მერე ლხენით და სიცილით ცივ ყინულებს ჩააფენს.
ქვიშით, ქვებით ამოავსებს სრუტეებს და ნაპირებს,
მეზღვაურებს, ზღვაში შთენილთ, შიშისაგან აყვირებს,
თვალზე ცრემლით წავიკითხავთ შავარშიან აფიშებს.
ქარი ზოგჯერ აგვატირებს, ხან კი - შვებას მოგვიტანს,
გაცხელებულ გულს აგრილებს, ხან კი - ცოდვებს მოგვკითხავს...
ქარო, იქნებ დაარბიო ციხე-ბასტიონები,
ქაჯებს ომი განუზრახავთ, ფეხზე დავდგეთ ყოველი:
იმერელი, აჭარელი , ხევსური თუ ფხოველი.
ავთანდილსაც, ტარიელსაც, ფრიდონს ისევ მოველით.
No comments:
Post a Comment