და ამ საკვირველ სტრიქონებს მიძღვნი,
თითქოს მაცვია აისის კაბა,
ყელზე მკიდია ღრუბლების მძივი.
დეკემბერია და მაინც მათბობს
ძირს დაფენილი ქათქათა თოვლი,
,,მიყვარხარ", ყველა ბწკარედში ამბობ
და სიყვარულის ფიფქები მოდის.
ვით შევეპუო ყინვას და ზამთარს,
ვით ვერ გაუძლო ცდასა და ლოდინს,
დღეს ამ თოვლიან თეთრ მთებად ამდგარს,
მეც დაგიძახებ: ,,მიყვარხარ, მოდი!"
მაია დიაკონიძე
11. 12. 2024 წელი
,
No comments:
Post a Comment