ჩაფიქრებული სარკმელიდან მზეს ვუყურებდი,
მინდვრად, ველებზე დარჩენოდა მცირე ალაფი,
სხივს აკვესებდა დაგდებული ქამარ-ხანჯალი,
მზე ჩადიოდა, ცხოვრებასთან ნაბრძოლ-ნაჯაფი,
და მხოლოდ ერთხელ შემომხედა, სევდის ღიმილით,
თითქოს ამავსო ყვავილებით, ვარდით, გვირილით,
ზოგჯერ ეს ერთი შემოხედვაც საკმარისია,
არ დაიჩოქო, შეასრულო შენი მისია.
No comments:
Post a Comment