У всего есть предел: в том числе, у печали.
Взгляд застревает в окне, точно лист - в ограде.
Можно налить воды. Позвенеть ключами.
Одиночество есть человек в квадрате.
Так дромадер нюхает, морщась, рельсы.
Пустота раздвигается, как портьера.
Да и что вообще есть пространство, если
не отсутствие в каждой точке тела?
Оттого-то Урания старше Клио.
Днем, и при свете слепых коптилок,
видишь: она ничего не скрыла
и, глядя на глобус, глядишь в затылок.
Вон они, те леса, где полно черники,
реки, где ловят рукой белугу,
либо - город, в чьей телефонной книге
ты уже не числишься. Дальше, к югу,
то-есть к юго-востоку, коричневеют горы,
бродят в осоке лошади-пржевали;
лица желтеют. А дальше - плывут линкоры,
и простор голубеет, как белье с кружевами.

ყველაფერს აქვს საზღვარი, მათ შორის ნაღველსაც,

მზერა ეჩრება ფანჯარაში, როგორც ფოთოლი მესერში.

შეიძლება დაასხა წყალი. ააწკარუნო გასაღებები.

მარტოობა არის ადამიანი კვადრატში.
და როგორც ნარაქლემა  ყნოსავს რელსებს და შუბლს იჭმუხნის,
სიცარიელე იხსნება როგორც ფარდები.
და რა არის სიცარიელე, თუ არა
უარაფრობა სხეულის ყველა წერტილში?

ყველაფერს აქვს საზღვარი და მათ შორის დარდებსაც,
მზერა კარში გაჩრილა, ვით მესერში ფოთოლი,
თუგინდ წყალი დაასხი, აცვი გასაღებები,
მარტოობა ძნელია, კაცი არის კვადრატში.