დეპეშა (მოთხრობა)

  სანდომიანი მამაკაცი სანაპირო ქუჩას მიუყვებოდა, მდინარე რატომღაც აზვირთებულიყო, ჩქარობდა, თითქოს სადღაც აგვიანდებოდა, ადგილ-ადგილ წელში წყდებოდა, შეისვენებდა, მერე ისევ აგრძელებდა ლტოლვას. - საით მიეჩქარება?! - ხმადაბლა წარმოთქვა ნუგზარმა, - მაგასაც სახლში ვინმე არ ელოდებოდეს, ჩაენთქმევა რომელიმე ტბაში ან ზღვაში და ეგ არის, - დაამატა ჩურჩულით და ნაღვლიანად ახედა ზეცას. ნუგზარს კი პატარები ელოდებოდნენ სახლში, - მეუღლე სულ ცოტა ხნის წინ გარდაეცვალა. უსამართლობის მსხვერპლად მიაჩნდა თავი, ღმერთს საყვედურობდა, მე რატომ არ წამიყვანე ლიას ნაცვლადო. მოეჩვენა, ლია იქვე, სულ ახლოს მოაბიჯებდა მასთან ერთად, ისიც მდინარეს გასცქეროდა, რაღაცას ღიღინებდა, კაცი გაკვირვებული უყურებდა გვერდზე მიმავალ ცოლს, ბრაზობდა, თავის თავს საყვედურობდა, რა გააწყალე კაცო გული, რით ვეღარ დაივიწყე ეს ქალი, საღად შეხედე ამ ცხოვრებას, ეგრე შეიძლება გაგიჟდე კიდეცო. სახლამდე მისდია ლიამ, მერე გაუჩინარდა. ასე, ყოველ საღამოს სანაპიროსთან გამოჩნდებოდა ხოლმე და სახლამდე აცილებდა ქმარს, თითქოს ისიც ვერ ელეოდა. ნუგზარი სახლში შესულიც თვალებით  ეძებდა, თვალებს აცეცებდა, კუთხე-კუნჭულს ათვალიერებდა, ის კია არადა სერიოზულად ფიქრობდა, იქნებ ბავშვებზე მაინც მომეხმაროსო, მაგრამ ლია სახლში არასოდეს ჩნდებოდა, თუმცა მისი სურნელი კარგა ხანია სახლიდან აღარ გადიოდა, იქ დაესადგურებინა, თითქოს ეს-ესაა ახლა გაფოფინდა გარეთ  მორთულ-მოკაზმულიო. ბავშვებს დედის ხელი აკლიათ, მაგრამ რა ექნა? სხვა ქალი სახლში როგორ შემოიყვანოს, ეგ ხომ ცოლის ღალატი იქნება. არადა ნათესავების ჩიჩინმა გული შეუწუხა: - ნუგზარ, ცოლი მოიყვანე, პატარებს შენ ვერ მოუვლი, დაგეჩაგრებიანო, - მასაც უნდა, მაგრამ გული რომ არ უშვებს. იმ დღესაც გვერდზე მომავალ ლიას უთხრა, - ქალო, თავს რომ არ მანებებ, გამიშვი, ცოლი მოვიყვანო, პატარებს დედა სჭირდებათ, თუ გინდა ცოლი შენ შემირჩიეო, - უცნაურად შეხედა ლიამ, თავი დაუქნია კიდეც, - ყოველ შემთხვევაში, კაცს ასე მოეჩვენა. ისევ მიაცილა სახლამდე ცოლმა. შევიდა სახლში, დერეფანში შესულს, არავინ შეეგება, გაუკვირდა, სწრაფი ნაბიჯით მიაშურა ბავშვების ოთახს, შეიხედა. გაშეშდა, ოთახის შუაგულში ლია იჯდა, სწორედაც ლია, კარგად დააკვირდა, მიხვდა, ის არ იყო, ძალიან კი ჰგავდა. ბავშვები გარს შემოხვეოდნენ, ეტიტინებოდნენ, ერთმანეთს ასწრებდნენ ლაპარაკს, მამაკაცის დანახვაზე ქალი სკამიდან ადგა, ჯერ შორიდან გაუღიმა, მერე დაბნეულთან ახლოს მივიდა, ელინა მქვიაო, გაეცნო, ხელი ჩამოართვა. შორიდან ჩამოვედიო, უხსნიდა, ლიას ბავშვობის მეგობარი ვარ, ერთი წლის  წინ გამოუგზავნია დეპეშა ჩემთან, მოვუწვევივარ, ფოსტაში დაკარგულა და მხოლოდ ერთი კვირის წინ მივიღე, დღეს ჩამოვედი, ბავშვებმა მითხრეს, ლია გარდაიცვალაო. აგრძელებდა ლაპარაკს ახალგაზრა ქალი, თან ცრემლიან თვალებს იწმენდდა. კაცს არაფერი აღარ ესმოდა. ბავშვები ელინას დედასავით შეჰფოფინებდნენ, მაგრად ჩაეჭიდებინათ მისთვის პატარა ხელები, ლიას სახემ იქვე ფარდების უკან გაიელვა,  ნუგზარს თვალი ჩაუკრა და გაქრა... მას მერე აღარც უნახავს.