ჩემო ციცინათელებო!
მიყვარხართ და მენატრებით, ჩემო ციცინათელებო.
ბავშვობას რომ მინათებდით, ახლა უკვე სად გეძებოთ,
დეკებერი გვიკრავს ღილებს, პირს გვითბუნებს იანვარი,
გავხედავ და გამოვხედავ,- ის ზღაპარი სადღა არის?!
სადღა არის გაზაფხული, ყვავილების რია-რია,
მოიწყინეს ბეღურებმა და ფოთლებიც უხმოდ ყრია,
აუწურავთ მხრები იფნებს, არ ელიან მზეს და ნიავს,
მთები თოვლით დაფარულან, ამაყ თავებს დარდით ხრიან.
მაინც მინდა, რომ ჩემს გულში ყვავილობდეს ნაზი ია,
უიმედოდ გადაქანცულს მესმას მერცხლის ტია-ტია,
აიწეწოს მთაში ნისლი, დამინამოს სახე წვიმამ,
ჩამომბანოს თვალზე ცრემლი, შევეგებო მზიან დილას.
მიყვარხართ და მენატრებით, ჩემო ციცინათელებო.
ბავშვობას რომ მინათებდით, ახლა უკვე სად გეძებოთ,
მაგრამ ვიცი, დღეს თუ არა, ასრულდება ის ზღაპარი
და ღრუბლებში მოცურავეს გამეხსნება ზეცის კარი.
მაია დიაკონიძე
6.12.2016 წელი
No comments:
Post a Comment