დასცეს ბეჭებზე, რაინდი და მთების მკვნეტავი,
მზაკვრობისა და ვერაგობის მარად მოსისხლე,
სწორუპოვარი რაინდი და გულმხნე მხედარი?!
ტყვიამ აბჯარი სუსხიანი ზრუნვით დაფლითა,
მზეს მოეძალა სისასტიკე ღამისეული, -
ტყის ბილიკებზე მეწამული ჩრდილი გაფინა,
მთის თავს მოავლო ლალები და ზღვა ძოწეული.
ნუ სტირ, დედაო, ჩვენც შენსავით ბოროტის მსხვერპლთა,
გვაჭამეს მიწა, ჩვენთა შვილთა სისხლში რეული...
აღარ ვიტიროთ, - ვაჟკაცები არიან ზეცას,
სამოთხის ბაღში გაუმართავთ კრება რჩეული!
No comments:
Post a Comment