დევის ნაკვალევს მთვარის შუქზე მთებში გავყვები,
კრიალოსანით გადავითვლი გზებს და ბილიკებს,
ჰეი, დევებო, ასე მაღლა როგორ ახვედით,
რატომ გასცილდით ამ ქვეყანას, რას აქილიკებთ?!
მეარღნესავით სევდიანი ვუსმენ ბუნებას,
წყაროს ჩხრიალი, მდინარის ხმა გულს ამიდუღებს,
ჰეი, დევებო, ზეცისა და ქვეყნის სიკეთეს
თქვენ უკეთ ხედავთ და შეიგრძნობთ, ცის თაღს შეჰყურებთ?!
გზაზე ჭინკები მანჭვა-გრეხით გზა-კვალს მიბნევენ,
ცეცხლი დავანთე, გულზე ჯავრი მსურს გავიყარო,
ამ მთებით ცოცხლობთ, მათთვის სულსაც მიწყივ იმეტებთ,
იქნებ ამქვეყნად სამუდამოდ გამოიდაროს!
. . .
სისხამ დილაზე ოჩოკოჩთან დევებს შევხვდები,
ხელს გადამხვევენ, ძველ მეგობარს იცნობენ ჩემში,
არად-ღა მიჩანს უფსკრულები ნახავერდები,
აზარფეშები ჩარიგდება მთასა და ველში.
No comments:
Post a Comment