და ჩვენ ორს შორის დრამატულად დიდი ზღვარია,
შენ ზევითა ხარ, კლდის ფერდობებს უდგახარ ზღურბლად,
მე - ყვავილებით გადაპენტილ ხეივანში ვარ...
ბაღების მკვიდრი, მოქარგული ოქროს სირმებით,
ბუნების ძალით ვარდის ფურცლად აყვავებული,
ატმის ტოტი ვარ, სიყვარულით ავიდგი ენა,
ამ მიწის მკვიდრი, სიკეთისთვის დაბადებული.
შენ გეტრფი მუდამ, ძლიერო და ამაყო მუხავ,
დაღარულ ტანზე ქარიშხლების კვალი გატყვია,
ფესვღონიერო, კლდეს გატეხ და არწივებს უმზერ,
შენთვის სიცოცხლე საუკუნო საჩუქარია,
მე ყვავილებით დაფიფქული პატარა ხე ვარ,
გიყურებ მაღლა, ამით ვცოცხლობ და მიხარია...
No comments:
Post a Comment