მე ვკოცნი ხელებს იმ გლეხკაცის,
ყანა რომ მოყავს, თოხნის და ბარავს,
მერე ცელავს, ამზადებს სათიბს,
პურის თავთავებს ეფერება, მუჭაში ჩაყრილს,
მინდორზე გაჰყრის, ვით მარგალიტს,
ზღვის ფსკერზე ნათიბს.
ბარდნის ყანებში მზის სხივებით,
ყვითლდება ყანა,
ყვავილი ელის ფუტკარსა და ხატულა პეპლებს,
ოქროკაცი კი, ოქროთივე
თოხს და ცელს ფერავს, -
სულ შრომაშია, -
სათავისო სიხარულს ეძებს.
მზის სხივებს ფერობს ეს ზაფხული,
მინდვრები - სათიბს,
ოქროს თავთავი
სასწაულის საცქერლად გვიხმობს,
გლეხი კაცი კი - პურის ყანას
უმზადებს ქათიბს...
მზის ფერდობებზე ალიონი გაწვება თითქოს.
No comments:
Post a Comment