ოთხიათასი გმირი (სიმღერა)

 შევნატრი ბედს და იღბალს,

ოთხიათასი მესხის,

სადაც არიან ახლა, 

ბედკრული კაცის ესმით.

იქ პატივს სცემენ მოხუცს,

იქ აფასებენ ვაჟკაცს,

არ ამოძრავებთ შური,

ღმერთს ადიდებენ მაღალს.

არდავიწყებას არა,

არ მიეცემა გმირი,

ოთხიათასი მესხის

საფლავზე დედა ტირის.

ღალატმა მოკლა კაცი,

ღალატს მოუკვდა თავი,

ოთხიათასი მესხის

აღარ გაცვდება მკლავი,

იცოცხლებს ყველა გმირი

სამშობლოს ვინაც ჩემობს,

ოთხიათასი გმირი

ისევ გაიტანს ლელოს.

ჯალალედინის ხმალსაც 

გარნისს გაუცვდა პირი

ოთხიათასი მესხით,

ოთხიათასი გმირით,

მაგრამ რა ვუყოთ ღალატს,

ღალატს მოუკვდა თავი,

რამდენ სატკივარს მალავს 

ძირგაცვეთილი ხამლით.

ქართული სიტყვის მადლად,

ხსოვნა-სიმღერად იქცნენ...

თავებს დავუხრით მდაბლად,

ცას გადავაფენთ ცისფერს.

ოთხიათასი მესხის,

ოთხიათასი გმირის,

შემოძახილი გვესმის,

მთაჭიუხების კიდით.