არ მეგონა, თუ ოდესმე
დამტოვებდი მარტოდ, კენტად,
შენი გულის ვარდი ვიყავ,
შენი დარდი, შენი კვნესა.
შენი თეთრი მარგალიტი,
ზღვის ტალღებში მოციმციმე,
ქუხილი და ცაში ელვა,
რომ აწყდება მთების კიდეს.
მაინც შენი, მაინც შენი,
მაინც შენი ცეცხლით ვიწვი,
ცხრა მთას იქით გადაკარგულს
ნუთუ დაგწვავს ტრფობა სხვისი.
"მაინც შენი ცეცხლით ვიწვი"
ო,რამდერჯერ მე ამ დაგვას
გავექეცი,
გავექეცი, მე უშენოდ ვერ
გავძელი,
მოვბრუნდი და შენს მუხლებთან
დავიჩოქე,
შეგევედრე მარტოსულად არ
გექეცი.
No comments:
Post a Comment