დე, დავენარცხო ამ მიწას ფრთებით,
რომლებსაც ზევით მივყავდი მარტო,
მასზე ფიქრით და ოცნებით ჩემით,
მიყვარს, წაგებას არა და არ ვცნობ,
მეგებებოდა ზეფირი ლურჯი,
დამასამარა თითქოსდა აწმყომ,
წარსულზე დარდმა მომტეხა ფრთები.
მიყვარს, წაგებას არა და არ ვცნობ,
ტილო მოვხატე ნაზი და ჭრელი,
იქაც ის არის, მკრა ვინც ისარი,
და ის არავის არა ჰგავს ფერით.
No comments:
Post a Comment