მოგონებებიდან

 სინანულით სავსე მივაბიჯებდი და ვფიქრობდი, რატომ არ დავეხმარე-მეთქი იმ მათხოვარს, ქუჩის კუთხეში რომ იდგა, თავდახრილი, ვერავის სახეში ვერ უყურებდა, ეტყობა, რცხვენოდა, ხელი რომ გაეშვირა სამათხოვროდ, ეგება, რა უჭირს, ვაგრძელებდი მსჯელობას, არ ჰგავდა უშრომელ ადამიანს, ხელები შრომისგან დაკოჟრილი ჰქონდა. მეორე დღეს იმავე ადგილას დამხვდა ის კაცი, კიდევ უფრო მოკუნტულ-დაპატარავებული, მარტო ხელი ჩანდა, ბებერებით დაფარული, ალბათ, ბარს და თოხს თუ ურტყამს სოფელში, გავიფიქრე, მივუახლოვდი, - სადაური ხარ და რა გაჭირვება გადგას, - ვკითხე, ცრემლჩამდგარი თვალებით შემომხედა, - ცოლი მიკვდება, წამლისთვის ვაგროვებო ფულს, - გული ჩამეთუთქა, ათი ლარი მოვქექე საფულეში, მივეცი, ეს რას გეყოფა-მეთქი, გაუხარდა, უცნაურად გაიღიმა, კმაყოფილმა და ნამზეური სახიდან ფირუზისფერი თვალები შემომანათა, საშინელი ტკივილი ვიგრძენი სულის, რატომა ვართ ასეთი დაბეჩავებული ქართველები, რომ სოფლის მშრომელ კაცს არ შეუძლია ცოლს უმკურნალოს ისე, რომ სხვას არ სთხოვოს ფული? რა უბედურება გვჭირს, რატომ გაგვიწყრა ასე ღმერთი? ვეკითხებოდი ჩემს თავს და დაღმართზე დიდი სისწრაფით მივექანებოდი...