რიწა
ყავას ვსვამ, სევდით გადავცქერი
წვიმიან ქუჩას,
და მახსენდება რიწა, როგორც
თვალმწვანე ქალი,
რომ იზიდავდა სილამაზით
მეგობარ უჩას,
რომ აურია მან უთვალავს
გზაცა და კვალიც.
თვალმწვანე ქალი, მის თვალებში
ლაციცი სხივთა,
და არეკლილი მათ სიღრმეში
ტირიფთა ტევრი,
მას შევცქეროდე, მის ნაზ მკლავებს,
ისევ ეს მინდა,
რომ სიყვარულით შემომხვიოს
ჩემმა დამ ხელი.
No comments:
Post a Comment