ვცლიდით და ვცლიდით!
თითქოს მზის შუქი პეშვებით მასვეს,
- მიყვარხარ ძლიერ! - ასე მითხარი,
ვცლიდით და ვცლიდით თასს ვნებით სავსეს.
ღამით კი მთვარე ვარსკვლავთ ამქარით
წინ მიგვიძღოდა შორეულ ცაში,
და სიყვარული მხოლოდ ამგვარი,
ლამპარს გვინთებდა დაკარგულთ გზაში.
საფირონის ფერს მოისხამს ალვა
და მოშრიალე ფრთებს ლაღად გაშლის,
მოიპარება დღის შუქი ქარვად,
რომ გადმოგვასხას ცის ნამი სათლით.
რომ ვიბანაოთ, როგორც ბავშვებმა
მზის სხივებსა და უკვდავებაში
და ირეკლება თვალში გარსებად, -
მარადისობის ბნელთან რევანში.
მაია დიაკონიძე
6.04.2024 წელი
No comments:
Post a Comment