ხევსურული აკვანი (კორნე)

ხევსურული აკვანი (კორნე)

,,და სანამ შევდგები სულეთის შარაზე
ერთხელ მოვიხედავ და ისე,უბრალოდ,
მძივ - ღილებს დავკოცნი აკვნის კამარაზე,
სააკვნე ქალ - ვაჟი გვიმრავლე უფალო“.
(ნოდარ ოდიშელიძე)

განთქმული პედიატრი მარიამ უგრელიძე ამბობდა , რომ ,,ხევსურებს ბავშვების მოვლის ძალიან ჯანსაღი სისტემა აქვთ“. ბავშვის გაზრდა წარმოუდგენელი იყო აკვნის (აკავანი, კორნე) გარეშე. ჩვილ ბავშვთა საწოლი აკვანი რწევის პრინციპის მიხედვით ორი სახეობის იყო, მომრგვალებულ ფეხებიანი , რომელიც საქართველოში მომთაბარე ტომებს უნდა გაევრცელებინათ,(სავარაუდოდ მონღოლებს) და აკვნის ძველი სახეობა,რომელიც უსაგოგაო საწოლი იყო.
ბავშვის აკვანში პირველად ჩაწვენისას,ოჯახის უფროსი ქალი აცხობდა ქადებს. ქადას ბავშვს თავთან დაუდებდნენ და დალოცავდნენ ჩვილს, ბავშვის დაცვის თვალსაზრისით გავრცელებული იყო აკვანზე ავგაროზის დაკიდება. აკვანს უმთავრესად ნაყოფის მომცემი მსხლის ან კაკლის ხისგან აკეთებდნენ. წესად ყოფილა იღბლიანი აკვნის განათხოვრება,ხევსურეთში კი გვარს გარეთ აკვნის გატანა იკრძალებოდა საგვარეულოს ბედ - იღბლის სხვა გვარზე გადასვლის შიშით.
მასალა მოამზადა თიანეთის მხარეთმცოდნეობის

მუზეუმის თანამშრომელმა -
ნუკრი ფაშურიშვილმა