და იშლება ათას ფერად,
შენი სახე მელანდება,
ცის თვალებს და ღიმილს ვხედავ.
შენ რომ არა, ჩემო კარგო,
ვერც ვნახავდი წიწვებს ღვიის,
მთვარის შუქზე ათინათად
რომ ბრწყინავს და მწვანედ ღვივის.
მათი სუნი საამური
სიხარულად ტანში მივლის,
იმ წიწვებსაც შენს შენახებს
მერე ვკოცნი სისხამ დილით.
ჩუმად, რომ არ დამინახო,
არ შეიტყო ჩემი ვნება,
სიყვარულის თუ არა და,
რომ გიყურო, მომეც ნება.
No comments:
Post a Comment