ქალ-ვაჟის დიალოგი (სატრფიალო სიმღერა)

ვაჟი:  

მიყვარხარ და მენატრები,

ჩემო თეთრო თოლია,

ეგ ღვთიური სილამაზე

ციდან გამოგყოლია.

მუდამ წინ მაქვს შენი სახე,

შენი თლილი  თითები,

უნაზესი გაღიმებით

ბევრ სიყვარულს მპირდები.

ქალი:

არ გეგონის შენ გიღიმი,

შენთვის სადა მცალია,

ცოლობას რომ  მეპირები

და მიმზადებ გალიას.

გამომამწყვდევ შიგ ჩიტივით,

მომრთავ ზიზილ-პიპილით,

წითელგულა კი არა ვარ,

შორიდან რომ მიცინი.

ვაჟი: 

შენ ჩემი ხარ, ჩიტუნია,

შენს თავს არვის დავუთმობ,

თოლია ხარ, თეთრზე თეთრი,

ზღვის ქაფივით სათუთო.

სიყვარულის ლერწიც შენ ხარ,

წყაროც, პურის თავთავიც,

გამომყევი, კარგო, გვერდით

თოლიების ამალით.

ქალი: 

არავისი არ ვარ ჯერ და,

არავისკენ ვიხრები,

ვაჟებმა თუ არ დაცალეს

საისრეთი  მშვილდების

და იქ ვინაც გაიმარჯვებს 

მხოლოდ მისი ვიქნები,

ისე ცოლად ვერ წამიყვან,

ნურც გაივლებ ფიქრებში.

მისამღერი: 

ვაჟი: მიყვარხარო, ქალო, ძლიერ,

ქალი: არ  მიყვარხარ, ბეჟიავ,

ვაჟი: უსათუოდ მოგიტაცებ

ქალი: შველასა ვთხოვ ბერდიას.

ვაჟი: 

თუკი ჩვენი ერთად ყოფნა 

ზევით დაუწერიათ,

ვეღარ გაგვყოფს ეს სოფელი,

თუმცა ბინდისფერია.

.

ვაჟი: 

განა სიყვარულის ლერწო,

შენთვის ცუდი მწადია,

თოლია ხარ, უნაზესი,

შენთვის იფრენ