შენ, სამოთხის ფრინველო (სიმღერა) მე თვითონ ვიმღერე

 დრო მიდის და დრო მოდის,

წიკწიკებენ წუთები,

სადაც არ უნდა ვიყო, 

მაინც შენთან ვბრუნდები,

შენ მინათებ ღამესაც,

გულს, სულსა და ცხოვრებას,

შენ რომ ქვეყნად არ იყო,

რაღა მემახსოვრება?!

ციმციმებენ ნამები

იის მწვანე ფოთლებზე,

შენი გულის კარების

კლიტე ვეღარ მოვძებნე,

რომ გადავხსნა სამოთხის

ბაღის ის ყრუ კედელი,

რომ გაქვს გადარაზული

და ვერაფრით ელევი.

ავირბენდი კიბეებს

ცისკენ შენი თვალების

ხელები რომ ჩამჭიდო,

ალბათ, არ დამზარდები,

შემოვიფრენთ მდელოებს

ღრუბლის თეთრი რაშებით,

მერე მზეს ვესტუმრებით,

ცის კოფოზე დავსხდებით,

ბოლოს სიონს ვეწვევით,

ჯვარი რომ დავიწეროთ,

აღარ გამიფრინდები, 

შენ, სამოთხის ფრინველო.