სიფხიზლე (ერთსტროფიანი)

მიერეკება ქარი ძველ ქუჩებს,

ფეხს ინაცვლებენ ძველი სახლებიც

და შეუცვლელი რჩება სიფხიზლე,

რომ არ დავკარგოთ ჩვენ ერთმანეთი,

რომ სიმარტოვემ აღარ დაგვჯაბნოს,

კვლავ შევეჯიბროთ ერთურთს ღონეში,

ქარი რომ ფოთლებს მირეკება,

სულის შებერვით მე გამოვუშვი.

ავტორი: თათია მთვარელიძე

 ამ დაბზარული ყოფნის ოთახში,

სადაც წარსულის ხსოვნა ისვენებს,

აწყვია თქვენი ბრჭყვიალა ძღვენი,

მკრთალი წარწერით: "გთხოვ, გამიხსენე".

გიხსენებ: იყო მაისის ოცი,

ვნებას იცავდა ბრაზის გიშერი,

შენ დამიტოვე მუდმივი კოცნა -

ძღვენი, რომელიც ვერ მოვიშორე

წლებზე შემჭკნარი ხსოვნის კანიდან,

ვერც მოვკალი და ვერც დავიხსენი

და მიდევს შენი კოცნა ოთახში -

მკრთალი წარწერით: "გთხოვ, გამიხსენე".

გიხსენებ: იყო დღე უფრო გრძელი,

ვიდრე ტკივილი და რომ დაღამდა,

შენ დამიტოვე დამშრალი ცრემლი,

ძღვენი, რომელიც ვერსად დავღვარე

და დაბზარული ყოფნის კედელზე

ვეღარც დავკიდე, ვერც ჩამოვხსენი

და დევს იმ ძღვენის ფიტული - ცრემლი

სველი წარწერით: "გთხოვ, გამიხსენე"

გიხსენებ: იყო უდროო დრო და

სიყვარულს ჩემი სისხლი სდიოდა,

შენმა სასტიკმა გამოცხადებამ

გამომიძახა საიქიოდან,

და საგანგებო მიბოძა ძღვენი -

ნაზი იარა ფერმკრთალ მაჯაზე,

რომელიც ისე სასტიკად შვენის

დროით მორყეულ ხსოვნის ანჯამებს,

რომ მის ხაზებში ჩაღვრილ ნახატებს

ბევრჯერ საკინძეც კი ჩავუხსენი.

წერს შენი ძღვენი ჩემს მკრთალ მაჯაზე

დამცინავ ტკივილს : "ნუ გამიხსენებ".

ამ დაბზარული ყოფნის ოთახში,

სადაც წარსულის ხსოვნა ისვენებს,

შემოვედი და ვეღარ მოვნახე

ძღვენი, რომელიც ვერ გავიხსენე.

თქვენ, ჩემო მკრთალო სიყვარულებო,

დროით რომ ზომავთ ხსოვნის ნაკვეთებს,

ნუ გიკვირთ, ჩემი უკარო ყოფნა

თქვენს მუზეუმად გადავაკეთე.

თათია მთვარელიძე

ზოგი იტყვის (ერთსტროფიანი)

 ზოგი იტყვის, რა ამღერებს,

რა ლექსს წერს და ან რას ხატავს,

სული პირში როგორ უდგას,

ასეთი ძმის დამკარგავსა,

მაგრამ ზეცა მაძლებინებს,

ანგელოზი მაძლევს ბანსა.

მერე რა, რომ გარეთ ცივა (ვუძღვნი ჩემს ძმას - დათოს)

მერე რა, რომ გარეთ ცივა,

ყიამყრალი ზამთარია,

ვინ ბუხართან ითბობს ხელებს,

ვის, შეშაც არ აბადია,

მაგრამ მაინც ათბობს გული,

შემოუსხამს ნაბადია,

სამშობლოსთვის ნაწამ- ნაგვემს,

რას დააკლებს ზამთარია. 

მე - პური, თქვენ - მაწონი (საბავშვო)

 არა მყოფნის სიცილად, 

გიგო პაპა რომ მაქებს,

ბებიკონას ქუდები 

ინდაურებს მოვარგე,

გამიბრაზდა ბებია,

არ უხდება ინდაურს,

უმჯობესი იქნება,

თოჯინებს რომ მოარგო,

თორემ გაგიჟებულან

ჩვენი ინდაურები,

ლექსოს გაკიდებიან

ეჰ, გაბრაზებულები,

ქუდიც ამოიგანგლა

ტალახსა და ტყლაპოში,

ნეტავ, თუღა უშველის,

შაპმპუნი და საპონი?

მე სიცილად არ მყოფნის,

მე გახლავართ ბატონი,

მეთანხმება გიგა პაპაც,

მე - პური, თქვენ - მაწონი.

,

 

ქრისტე იშვება მალე ბაგაში (სიმღერა დავწერე) მე თვითონ ავამღერე "დანარცხებული წვეთი ვარ ციდან"

დანარცხებული წვეთი ვარ ციდან

და ეს ხმელეთი ძალიან მტკივა,

მიყვარდა მზე და თეთრი ღრუბლები,

ცა მატარებდა თავის უბეთი.

მანანავებდა ქარი აკვანში,

ნისლის მეფინა თეთრი მარმაში,

დღეს სევდიანი სამყაროს ტყვე ვარ,

არ ვყვარებივარ არავის ქვეყნად.

მისამღერი: 

ჰე, სიხარულო, მომხვიე ხელი,

ავათამაშოთ მინდორი, ველი,

წყლის წვეთი მივცეთ მომკალს ყანაში,

ქრისტე იშვება მალე ბაგაში,

ყველა ტკივილი ქრება მის ხმაში.

ლექსი სოფიკოზე (საბავშვო)

პაწაწინა სოფიკუნას 

კბილი დასძვრა ორი წინა,

ელოდება ახალ წელს,

თხოვნას ვერვინ დაასწრებს,

შეუკვეთავს თოვლის პაპას

კბილებს, რომ აქვს ყურცანცარას,

მაგრამ ახლა არ ესწრება, 

კბილებსაც ხომ გაზრდა უნდა,

გაისისთვის მზად იქნება

ჩურჩხელების სახრამუნოდ. 

ჭია- მაია არ გაფრინდე, ავტ. ლია გაბუჩია

 ჭია-მაია, არ გაფრინდე,

არ გაფრინდე იქნება,

ფანჯარასთან მოფრინდები,

ირგვლივ სითბო იღვრება,

დაკეტილი გულის კარი

წამშივე გაიღება.

ფაქიზად სულს შეგიბერავ

ჩემო თვალის სინათლევ,

ზურმუხტისფერ მინდორ- ველზე

მზის თეთრ სხივად ინათე.

ჭია- მაია არ გაფრინდე

შენი მნათი ფერებით,

გულის პერანგს მოგაფარებ,

ნაზად მოგეფერები.

ამ უნდობ წუთისოფელში

რაც არ უნდა იწვიმოს,

გულის პერანგს მოგაფარებ

სანდო ფერის ღიმილო.

დათას ახირება (საბავშვო)

 გატოტოჩდა ერთხელ დათა,

- ბიჭი ვარო იმისთანა,

ბაღში ვერავინა მჯობნის,

გამიგოროთ უნდა კოჭი,

სწავლაშიაც ხომ მაგარი ვარ,

ვარჯიშშიაც არ მყავს ტოლი,

განაცხადა: - საახალწლოდ 

მომიყვანოთ უნდა ცოლი!

შეჰყურებენ გაკვირვებით

დედა, მამა, ბებო, პაპა,

ეს რა გვესმის, ეს რას ვხედავთ,

ცოლის შერთვა უნდა, განა?

კბილები არ მოუცვლია,

შეკვრაც ჯერ არ იცის თასმის,

ცოლად უნდა მოვუყვანოთ

თინიკაანთ თეთრი კვატი,

მდინარეზე ერთად წავლენ,

ცურვას მაინც ხომ ასწავლის?! 

ჭია-ჭია, არ გაფრინდე (ლია გაბუჩიას ლექსი გადაკეთებული ჩემ მიერ)

ჭია-ჭია არ გაფრინდე,

მაია ხარ იქნება?!

ფანჯარასთან მოფრინდები,

ირგვლივ სითბო იღვრება,

დაკეტილი გულის კარი

წამში გამოიღება.

ფაქიზად სულს შეგიბერავ

ავიშლები ფიქრებად.

ჭია-ჭია, თუ გაფრინდი,

ჩემო თვალის სინათლევ,

ზურმუხტისფერ მინდორ- ველზე

მზის სხივებად ინათე

.და თუ მაინც არ დამტოვე,

თვალს მომტაცებ ფერებით,

გულის პერანგს მოგაფარებ,

ნაზად მოგეფერები.

ჭია- მაია არ გაფრინდე

ფანჯარასთან მოფრინდები,

ირგვივ სითბო იღვრება,

დაკეტილი გულის კარი

წამშივე გაიღება.

ფაქიზად სულს შეგიბერავ

ჩემო თვალის სინათლევ, ზურმუხტისფერ მინდორ- ველზე

მზის თეთრ სხივად ინათე.

ჭია- მაია არ გაფრინდე

შენი მნათი ფერებით,

გულის პერანგს მოგაფარებ,

ნაზად მოგეფერები.

ამ უნდობ წუთისოფელში

რაც არ უნდა იწვიმოს,

გულის პერანგს მოგაფარებ

სანდო ფერის ღიმილო.

არავის ვუნდოდი, პასუხი ლელა პავლიაშვილის

 არავის ვუნდოდი, არავინ მინდოდა,

ამიტომ მციოდა, ძალიან მციოდა,

სამყარო ჩაერთო უცნაურ თამაშში,

მეფე ამ სამყაროს გამხდარა ბაყაყი

და აღარც მწყერის ხმა გაისმის ჭალაში,

და აღარც ყაყაჩო წითლდება ყანაში,

ყინულმა იმატა უსულო გულებში,

ცრემლიც არ მოწვეთავს დედების უბეში.

„ყინულმა იმატა უსულო გულებში“

სულიან გულებსაც დაეტყო ზამთარი,

ხანდახან მგონია, საშველი არ არის;

ზაფხული მინდა და არ მიყვარს ზამთარი,

მზე მინდა და ხალხი – ღიმილით გამთბარი..

24,12,2020, ავტ. ლელა პავლიაშვილი

ნიკოლოზობას გილოცავთ!

 ნიკოლოზობას გილოცავთ,

იდგეს ამ ქვეყნად მშვიდობა, 

"კორონამ" გადაინაცვლოს

იქით, საითაც გვინდოდა,

სიყვარულს, სიბრძნეს გისურვებთ

თქვენს ჯალაბს, მცირეს, დიდობას,

მე კი "ფანების" სიმრავლეს,

ვხედავ შემქმნია მცირობა.

ბალახებში ფეხშიშველა საპოვნელას დავეძებ, ავტ. ლია გაბუჩია

 ბალახებში ფეხშიშველი საპოვნელას დავეძებ,

უფლის გზაზე დამაყენე, სხვას არაფერს არ ვეძებ.

სილამაზე თქვენ წამართვით წლებო , გულისხელაო,

სიყვარული ჯადოქარმა დაიმარტოხელაო.

სიცოცხლეს კი ვეღარ დავთმობ, ღმერთის ნაჩუქარია,

გინდაც სეტყვამ დამაყაროს, ამოვარდეს ქარია.

ბალახებში ფეხშიშველი საპოვნელას დავეძებ,

უფლის გზაზე დამაყენე, სხვას არაფერს არ ვეძებ.

მისამღერი:

ამ უნდობ წუთისოფელში

რაც არ უნდა იწვიმოს,

გულის გულში გადაგმალავ

სანდო ფერის ღიმილო.

პოეტი- ლია გაბუჩია

ლევანიკოს ახირება (საბავშვო, საახალწლო)

 საახალწლო სამზადისი გააჩაღა ბებიამ,

ქვაბში ხორცი მოხარშა და გადმოიღო ცეცხლიდან,

გოზინაყი შეამზადა, ხაჭაპურიც დააცხო,

ლევანიკომ განაცხადა: - აღარ შევჭამ ფაფასო,

თქვენ თუ გინდათ მიირთვათ ქაბაბი და ჩიჩია,

რადგან ჯერ პატარა ვარ, მე გიყუროთ პირშია?

დაამშვიდეს მშობლებმა, მამუკამ და თინიამ,

- ცოტას შენც გაგასინჯებთ, ნადუღს ოდნავ პიტნიანს,

ხაჭაპურიც მიირთვი, ქათმის თეთრი ჩიჩიაც,

ოღონდ ხელი არ ახლო ნაყონს, ცოტა ცივია,

ყელი თუ კი გეტკინა, ვერ გაკოცებთ გრიპიანს.

წმინდაო ბარბარე! (ბავშვის თხოვნა)

 ყოვლადწმინდაო ბარბარე, შენზე დიდ იმედს ვამყარებ,

კარგად გვყავდეს და აცოცხლე ჩვენი ჭუკი და ბატები,

არ მოკვდნენ არა ჭირით და არანაირი ხვატებით,

არც ძროხას ეცეს ავი ზნე, მერე რძეს სადღა ვიშოვით, 

ბებო მოწველის, გამოაქვს უზარმაზარი ბიდონით.

ხბოც ძროხას კარგად უმყოფე, საწყალს რძე ხვდება ნარჩენი,

ძირს დაშხეფებულს ლოკავენ ჩვენი მეზობლის კატები,

თორემ ჩვენს ფისოს საჭმელი სულ ხვდება ნარჩევ-ნარჩევი,

მურიკას გადააფარე შენი სამოსლის კალთები,

ეზოს დარაჯი ისა გვყავს, მოფერებას გვყავს ნაჩვევი,

ლობიანები მივართვა მინდა მეზობელ ქალბატონს,

არავინა ჰყავს, ავადობს, გული ცოტ-ცოტა ღალატობს,

მე და ბებიკო შემოვრჩით ამ სოფლის, კარის იმედად,

სულ ვფიქრობ, ასე სასტიკად დროებამ რად გაგვიმეტა,

აქ აღარავინ არ ცხოვრობს, დაცარიელდა სახლები,

ზაფხულში ესტუმრებიან, გადანათდება ფანჯრები,

ჩვენც სიხარული გვეწვევა, გამოვერევი ბავშვებში,

წმინდაო, ააგიზგიზე კერია იმათ სახლებში,

დაბრუნდებოდნენ, მწყემსებად ერთად ვივლიდით ბავშვები.

ციდან დიდი სიყვარული მოდის (სიმღერა, შეასრულა მაია სიჭინავამ)

 თოვლი მოდის, თოვლი მოდის, 

და ფიფქები მაცვივიან თავზე.

ის გრძნობები სადღა არის, 

ფიფქებთან კი ამას როდი ვამხელ.

მისამღერი:

თოვლი მოდის და ეს განა თოვლი,

ციდან დიდი სიყვარული მოდის,

თეთრზე თეთრი და მასავით წმინდა,

იმ გიჟური სიყვარულის გახსენება მინდა.

სახეს ვუშვერ, ხელებს ვუშვერ,

მადნებიან  ხელისგულზე ნაზად,

შევიგრძნობ და ვერ გადმოვცემ

იმ  ველური სიხარულის განცდას.

მისამღერი:

თოვლი მოდის და ეს განა თოვლი,

ციდან დიდი სიყვარული მოდის,

თეთრზე თეთრი და მასავით წმინდა,

იმ გიჟური სიყვარულის გახსენება მინდა.

უსათაურო

ზოგიერთს რომ მოუჭედო ზეცა ოქროს ვარსკვლავით,

დაუკიდო მზე და მთვარე ლურჯ ღრუბელთა ამალით,

მისთვის მაინც ცოტა არის, გეტყვის: მეტი შეგეძლო, 

მე პატივი უნდა მერგოს ვით ლომების მეფესო.

ზოგს კი სახე სულ უცინის, ერთიანად ღიმილობს,

მის თვალებში ისახება იები და ღიღილო,

შემოივლის დედამიწას, უყვარს ზეცა ფერადი,

და მის ხმაში ისმის მხოლოდ მადლობები ჟღერადი.

და იმ ერთადერთს (სიმღერა, შეასრულა ნატალია ჭელიძემ)

 ფაქიზ ოცნებებს ყავლი გასვლიათ,

ყავლი გასვლიათ, სურვილებს, ფიქრებს,

მაინც ეტრფი და მაინც ეძახი,

ზღვა სიყვარულის არასდროს იკლებს

 და იმ ერთადერთს და იმ ერთადერთს,

რომელსაც ფიქრი, ოცნება მოაქვს,

დაე, ვუყვარდეთ, დაე, ვუყვარდეთ,

არ დავინანოთ სიცოცხლე, სუნთქვა.

და შემოუვლის ლურჯ ოკეანეს,

ჩვენი გრძნობები არსად გამქრალა,

ხან მზესთანაა, ხან კი - მთვარესთან,

ხან მიდი-მოდის ვარსკვლავთ ამქართან,

კვლავ მენატება ხელების სითბო,

თბილი გული და ნაზი ალერსი,

შენც ეს გაწუხებს, მეც ეს მაწუხებს

და ერთმანეთის მაინც არ გვესმის.

და შენ ერთადერთს, და შენ ერთადერთს,

რომელსაც ფიქრი, ოცნება მოგაქვს, 

დაე, გიყვარდე, დაე, გიყვარდე,

მეც შენთვის დამაქვს სიცოცხლე, სუნთქვა.

თოვლის პაპას დანაპირები (საბავშვო)

ყველას, ყველას, ნინოს, დიტოს,

ავთოს, სოფოს, ლევანს,

დავურიგებ დიდ-დიდ ბურთებს,

ბრჭყვიალას და ფერადს,

იკაშკაშოს დედამიწამ

ათას ლამაზ ფერად,

ახალი წლის ღამეს ჩვენთვის

აინთება ყველა.

მაია დიაკონიძე

ზამბახთვალება გოგო ვიყავი

ზამბახთვალება გოგო ვიყავი,

ნაზი ია და თეთრი დუმფარა,

მაგრამ ცოდვები არ მაპატია,

არ შემიცოდა მაღლა უფალმა

და თეთრმა თოვლმა სული გაყინა,

ქარ-ნამქერებად გადამიარა,

ამოიზარდა გულში ყინული,

ძარღვებიც იქცნენ ყინვის ხვიარად.

მე - სიყვარულის ტყვე ვარ ოდითგან (სიმღერა, შეასრულა მაია სიჭინავამ)

 მე სიყვარულის ტყვე ვარ ოდითგან!

მე სიყვარულის ტყვე ვარ, ოდითგან,
მე, სერაფიტა, ნაზი ლერწამი,
ფრთებს შევისხამ და ვნებებს მოგიტან,
თავდავიწყებით როცა მეძახი.

მისამღერი: ფრთებს შვისსხმ და ვნებებს მოგიტან,
ფრთებს შევისხამ და ფერებს მოგიტან,
ფრთებს შევისხამ და გამოვფრინდები,
რომ არ გაგიქრე ფერთა გამიდან.

დანთებულ ცეცხლში ვიქნები ალი,
კოცნა-ალერსში - ტბილი ნექტარი,
შენი პალიტრის ვიქნები ფერი,
სიყვარულივით გაუბედავი.

მისამღერი: დანთებულ ცეცხლში ვიქნები ალი,
ნაცარში, მტვერში - ცეცხლი, ღადარი,
შენი პალიტრის ვიქნები ფერი,
ატმის ყვავილად თუ დამხატავდი.
მაია დიაკონიძე
13.12.2020 წელი

ერთსტროფიანი

 ტყუილად ვწერ და ვკითხულობ,

აღარავინ მკითხულობს,

ვგონებ, დავპატარავდი,

ჩამომენგრა ფასადი.

ერთსტროფიანი

 ვითომ ვუყვარდი ძალიან ბევრს,

თურმე, ყასიდად,

თორემ უფალი არ გამწირავდა

ასე ადვილად,

ერთის ლოცვაც კი გადამარჩენდა..

ერთსტროფიანი

 მე აზვირთებულ შენს მკლავებში ჩემს თვალებს ვხუჭავ

და აღარ მინდა რეალობამ წამართვას თავი,

ამ მოგონებას ვატრიალებ კადრივით უკან

და განშორების სველი ცრემლი ზემოდან მაწვიმს.

ბეღურა (საბავშვო)

 საახალწლოდ, ბავშვებო, მინდა მოვყვე ამბავი,

რომ არ ჩაქრეს თქვენს სახლში ნაკვერჩხალი, ღადარი,

რომ ანათოს ყოველთვის ნათურების შუქებმა,

რომ იხაროს თქვენს ჭერქვეშ სიყვარულით სუყველამ.

ერთ დღეს თურმე ძლიერი თავსხმა წვიმა მოსულა

და ეზოში ჩამომდგარ მიწვდომია თუთებსაც,

იქ კი სახლი ჰქონია პაწაწინა ბეღურას

და ფოთოლი თუთისა თავზე გადაეხურა.

თავსხმა წვიმამ წაიღო იგი თავის სახლ-კარით 

და კიბის ქვეშ გაჰქონდა თურმე საწყალს კანკალი.

შემოესმა ვასიკოს ნაზი წრიპინ-ფართხალი

და უჩუმრად იკითხა კართან: - ნეტავ, რა არის?

პასუხი არ მოესმა და გატოპა წვიმაში, 

უშიშარმა ბეღურა შეიყვანა ბინაში, 

გააშრო და გაათბო, აფრთხიალდა ბეღურა,

ფრთამოტეხილს უწამლა, უმასპინძლა მეფურად,

და მას მერე ეს ჩიტი კაცთან ახლოს ბინადრობს,

იცის გადაარჩენენ, სადაც შუქი კიაფობს.

ეს ამბავიც, ბავშვებო, იმ ბეღურამ მიამბო!

ერთსტროფიანი

 იასამანი უყვარდა ჩემს დას და ძოწის მძივი,

ჩემს ძმას აისი, იყო მზის შვილი,

მეც მოტრფიალე გახლავარ მზისი.

ახალი წლის დილა (საბავშვო)

საგუნდაოდ გამოსულმა ახალი წლის დილას

ნატამ, ლელამ, თორნიკემ და პაწაწინა ილამ

სახლთან ახლოს ჩამომჯდარი ნახეს ფისუნია,

შესთავაზეს საახალწლო შოკოლადის ფილა,

მაგრამ როცა არ შეჭამა, შეიყვანეს შინაც,

გაათბეს და დაანაყრეს, მიუჩინეს ბინა

და სურვილი დიდზე-დიდი აუხდინეს ციცას,

თოვლი თათს არ გაუყინავს, სახლში ივლის თბილად,

კმაყოფილი დარჩა ილა და ამაყი დიდად,

ამის მერე ეყოლება ჭრელი ფისუნია.

სულში ჩამომდგარა დეკემბერი

 სულში ჩამომდგარა დეკემბერი,

ჩემი უხილავი სევდა,

ვეღარ გადავლახე ბარიერი,

მიყვარხარ, რომ უნდა მთქვა.

ფოთლებს აერიათ გზა და კვალი,

ფეხქვეშ დამეფინენ ნოხად,

ვუთხარი, გარეთ დგას დეკემბერი,

ახლა ველოდები თოვას.

და აგერ, ფიფქებიც შემოფრინდნენ,

შესცივდათ თოვლის ქვეშ ფოთლებს,

ღმერთო, მომივლინე გაზაფხული,

სევდისგან საშველი მომცეს.

ერთსტროფიანი

 შენ, დაკარგულო ჩემო თავო, 

სადღა გეძებო,

იქნებ, ყვავილში,
რომ დაყნოსა 

პატარა ბავშვმა?!

ერთსტროფიანი

ბევრისთვის არ ვარ საინტერესო,

არც ფული არ მაქვს და არც ღიმილი,

რომ საჩუქრებად ჩამოვარიგო

მოწონების და თბილი სიტყვისთვის,

მე ხე ვარ, ფოთოლშემოძარცვული

და აღარა მაქვს ალბათ ის ხიბლი.

ერთსტროფიანი

 თაგვებივით სორო-სორო შეგვაძვრინეს,

თვითონ დარჩათ ტყე და ველი,

ცხოვრებისგან, სამწუხაროდ,

კარგს არაფერს აღარ ველი.

ერთსტროფიანი

 იასამანი უყვარდა

ჩემს დას

და ძოწის მძივი,

ჩემს ძმას აისი,

იყო მზის შვილი,

მეც მოტრფიალე

გახლავარ მზისი.

სახუმარო(სიმღერა)

 ჩემთვის არა გცალია, უკვე კარგა ხანია,

უკვე კარგა ხანია, სხვის გულს იპყრობ ვარდიანს,

შეუკეთე ღუმელში და ჩაიწვი უბეში

ჩემი გული სნეული, იწვის კარგა ხანია.

შენი არის სუყველა მანია და ტანია,

მე კი, გადარეული, ვტირი კარგა ხანია,

ერთხელ გამოიხედე, მენატრები ძალიან,

ახლა სხვებმა იტირონ, მანიამ და ტანიამ.

მისამღერი: 

გელოდები, ძვირფასო, უკვე კარგა ხანია,

დრომ ვერ მომცა ნუგეში, მოსვლა შენი ვალია.

იავნანა (სიმღერა) შეასრულა მაია სიჭინავამ

 ანგელოზო დედის, დაიძინე, გესმის?

ღვთიშობელი გეძახის, სიყვარულის მთესავი,

შენთვის, ჩემო ერთავ, გულის პერანგს ვკემსავ,

გახდეს როგორც რვალი, ეშმამ არ გცეს თვალი,

მზის სხივო და ფიქრო, ანგელოზებს ვიხმობ,

ჩადგეს ყველა ქარი, ცხენს ვთხოვ ფაფარაყრილს

რომ დაგიდგეს მცველად, ავი იქცეს ფერფლად.

მისამღერი: 

მზის სხივო და ფიქრო, 

სახლის კერას მითბობ,

ალუბლის გაქვს ლოყები,

ტუჩი - ლალი, ძოწები,

თვალში - იის კონები, 

მაგრად ჩაგეკონები. 

ავტ. ტარიელ ხარხელაური

 ვიდრემდის ქარები მლოკავენ,

ცას ღრუბლის ჩრდილებად ვეღვრები...
გულო,შენ მჭირდები მბორგავი,
გულო, შენ ტყუილად მეღლები.
გულო, რა ნისლებში დაცურავ,
ცრემლები რა შენი საქმეა,
სიკვდილი შენ გიდგას მსახურად,
სად ეძებ?! - შენს ზურგთან, აქვეა...
გულო, სხვას ვის უნდა შევჩივლო,
ვიფრინოთ, ვიდრემდის ფრთებია,
გულო, შენ მჭირდები, შეშლილი,
სიკვდილით ლაჩარნი ჰკრთებიან,
გულო, შენ მჭირდები მბორგავი,
ვიკმაროთ, რაც დამიკვნესია.
ნუ ვზოგავთ, როცა არ გვზოგავენ -
დათმობა დიაცთა წესია.
ვემზადოთ მსოფლიო ომისთვის,
კარგია, იფხიზლებ,კანკალებ,
ბორკილი მზადდება მონისთვის -
შენ დაბადებამდე გასწავლეს.
ვიდრემდის ქარები მლოკავენ,
ცას ღრუბლის ჩრდილებად ვეღვრები,
გულო, შენ მჭირდები მბორგავი,
გულო, რა ტყუილად მეღლები.

მე მივდიოდი, შენ მიდიოდი...

მე მივდიოდი, შემ მიდიოდი

და მივდიოდით ჩვენ ყველა მზესთან,

არ იყო ღამე, არ იყო დღე და

მარადიული იქ იყო ზეცა.

მე მივდიოდი, შენ მიდიოდი,

მივიჩქაროდით ზეცაში მზესთან,

და დაეწია ვიღაცას ღამე,

ვეღარ გააქრო უკუნი მზემაც.

მე მივდიოდი, შენ მიდიოდი,

გვართმევდნენ ჩვენ წილ სხივსა და მზესაც,

ამიტომ დარჩა უკუნი დღესაც,

კაცობრიობის ძირმწარე სევდად.

გმირო, რომ წირავ სიცოცხლეს!

 გმირო, რომ წირავ სიცოცხლეს,

შენ არ მოკვდები, იცოდე,

შენთან შეხვედრა არ უნდა,

არც მტერს და არცა სიკვდილსა,

მუხლს მოგიყრიან კლდეები,

დედაც კი აღარ ტირისა,

მოგეგებება თამარი,

როგორც ძესა და მზის შვილსა.

სიზმარი (28 ნოემბერი)

 ამ ღამით სიზმარში ვნახე, თითქოს ბავშვები: გოგონა და ბიჭი მომაბარეს, მაგრამ ვერ მოვუარე, ჯერ გოგონა მომიყვანეს, თვეების იყო, ხან იქით გადაცოცდებოდა, ხან აქეთ, უკან დავსდევდი, მერე უცებ თვალსა და ხელშუა გამიქრა, მოულოდნელად, ამ დროს იქვე მყავდა, თვალწინ, თავზარდაცემული ვეძებდი, ბოლოს მითხრეს, პატრონმა წაიყვანაო, მერე ბიჭი ჩამაბარეს, ყოჩაღი, ისიც დავკარგე, გარეთ ვიპოვე, მიწა ამოეთხარა და შიგნით იწვა, ძლივს ამოვიყვანე იქიდან, დავბანე, გავასუფთავე, მაგრამ ისიც წამართვეს. ტანჯვაში გამომეღვიძა, მივხვდი, რომ ჩემს გარდაცვლილ და-ძმაზე იყო ეს სიზმარი, მამა ღმერთმა წაიყვანა ორივე, ვერ შევძელი მათი დახმარება, ნათელში იყვნენ

ავტ, ირმა კვაშილავა

 მე არც მოსვლა მითხოვია და არც წასვლა,

არც მოფრენა და არც გულიდან გაფრენა...

არც ფერები მითხოვია დასახატად,

არც ნოტები სულის ძარღვზე დასაკრავად...

შთაგონება დაითესა, გაიზარდა,

აყვავილდა ვით ბუჩქნარში ნაზი ია,

მიეშველე, იქნებ წყურვილს ვეღარ იკლავს,

მიეშველე, არ დაეწყოს აგონია,

სიყვარულის მოლოდინში ჭკნება სული

მოლოდინში იკარგება სიყვარული.

მეგობრობის შესახებ, ავტ. ვაჟა შაქარაშვილი, ფეისგვერდიდან

 დილა მშვიდობისა, საქართველო!

მოჩვენებითი მეგობრობა, ანგარებითი ძმაკაცობა, დამალულ სატევარს მაგონებს, ჩამოჰგავს. - ყალბ მეგობართა ნაცვლად, ღამეული სიჩუმე შემომრჩა. რატომ? - იმიტომ, რომ იგი მუნჯია. გულისტკივილით უთქვამს, უბრძანებია გენიოს მწერალს, - ყველაზე ერთგული ძილი და სიკვდილია. არაფერს გპირდებიან, ყველაფერს ასრულებენ...

დიდი ფუფუნება, უფლის წყალობაა ნაღდი, ნამდვილი მეგობარი, რასაც რომ გაფრთხილება სჭირდება.

ანტონიუსმა ეროსს, თავის ერთგულ მსახურს, უბრძანა განეგმირა იგი. ამის ნაცვლად, მან, საკუთარ თავს გამოუტანა მძიმე ვერდიქტი - თავად ეროსმა მოიკლა თავი, ზეადამიანური სიმამაცე-თავგანწირვის მაგალითით ანთებული ანტონიუსი თავად წამოეგო საკუთარ მახვილს.

- სიცოცხლეგანაწამებ ჰერაკლეს, მისივე ნების შესატყვისად, შესაბამისად, მეგობრებმა მოუმზადეს სარეცელი. მწყობრად დაწყობილ ხეთა გროვას ვაჟმა ჰელესმა და მეგობარმა ფილიქტეტემ შეუნთეს ცეცხლი, რითაც ბოლო მოუღეს სასტიკ სატანჯველს. ეს, ბუნებრივია, უმძიმესი ხვედრი გახლდათ ჰერაკლეს მეგობარ ფილიქტეტესთვის, თანაც ამ უკანასკნელმა ვალდებულად სცნო, მეგობრისთვის ამდაგვარი მძიმე ნაბიჯი გადაედგა.

- ჰიპოკრატემ ცნობილ ფილოსოფოსსა და მეგობარ-ემპილოკლეს, თვითმკვლელობის ჩასადენად, რომელიც ასევე აუტანელი ტკივილებისგან იტანჯებოდა, საწამლავის მიცებაზე უარი განუცხადა; თუმც ემპილოკლემ სიცოცხლე მაინც თვითმკვლელობით მოისწრაფა - კლდიდან გადაეშვა უფსკრულს. სწორედ ამის გამო დაწერა ჰიპოკრატემ ცნობილი „ჰიპოკრატის ფიცი“, სადაც მკაცრად ილაშქრებს თვითმკვლელობის წინააღმდეგ და ავადმყოფის ბოლომდე მკურნალობას მოითხოვს.

ძველ რომში მეგობრობა მხოლოდ თავისუფალ ადამიანებს შეეძლოთ, მონებს შორის მეგობრობა იკრძალებოდა, რამეთუ მათ შორის მეგობრობა შეთქმულებად აღიქმებოდა, იმპერიისთვის საფრთხის შემცველი გახლდათ.

მეგობარი მოვალეა, გზად ჩამორჩენილს დაელოდოს, უდროო დროს ჩაძინებული - გამოაღვიძოს, თუ საჭიროა - შემოუძახოს. მეგობრად ვერ მიიჩნევა, ვინც ბრმად გიკატუნებს თავს, ყველაფერზე გეთანხმება, ამას ხომ საკუთარი ჩრდილიც შესანიშნავად ახერხებს! ისე კი, კაცმა რომ თქვას, დიდსულოვნად, მეგობრის პატიებაც უნდა შესძლო, რაც მხოლოდ ერთეულებს ხელეწიფებათ. ჩინგიზ-ხანს მისმა მეგობრებმა ვან ხანმა, ჯამუხამ, ქუჩარაიმ და ალაიხანმა სამ-სამჯერ უღალატეს, მან კი სამ-სამჯერვე აპატია.

ნაღდ მეგობარს ნარ-ეკლით გადავსებული საწუთისოფლო ბილიკები გამოარჩევს ორგულისაგან.

მოერთჯამეთ დაგილოცავთ, მეგობრებო!

ჩვენს მეგობრებს გაუმარჯოს, რომლებიც მზად არიან ჩვენს ფეხზე წამოსაყენებლად, თავად წაიქცნენ!

ერთსტროფიანი

 თავს იწონებენ სიმდიდრით და ოქროულობით,

ვერა ხვდებიან, რომ მიჰყიდეს ეშმაკს სულები

და სამოთხეში მოხვდებიან ერთეულები.

ერთსტროფიანი

 ეჰ, სული მეწვის 

და კლდის ნაპრალში 

ჟონავს ცრემლები, 

სევდის მარადის.

ერთსტროფიანი

 შენ როგორ გძინავს, ადამიანო, როცა სხვას უჭირს, როცა სხვას სტკივა,

დაიხურება შენთვის ცა ლურჯი
და ჯოჯოხეთი დაგრჩება ღია.

ერთსტროფიანი

 თავს იწონებენ სიმდიდრით და ოქროულობით,

ვერა ხვდებიან, რომ მიჰყიდეს ეშმაკს სულები

და სამოთხეში მოხვდებიან ერთეულები.

ერთსტროფიანი

 ქარის ჩუმ ალერსს ღებულობს ვერხვი

 და მისი მზერა აკვდება შორეთს,

თვალს არ აცილებს მზის წითელ მასრას,

იტყვის: "ნეტავ, არ მოსაღამოვდეს!"

ერთსტროფიანი

 აღარ მინდება არავის ნახვა,

არაფერსა აქვს ჩემს თვალში ფასი,

მე არ მხიბლავდა ყვითელი ოქროს,

არც დრამატული დადგმების ფარსი,

ნეტავი, ვიყო ტყისპირას სოკო,

შემეხებოდა თითებით ბავშვი.

ერთსტროფიანი

 ნაღვლიანობა მე არ მჩვეოდა,

მაგრამ ნაღველი ჩაიღვარა

ჩემი სხეულის ყველა უჯრედში 

და მწამლავს, როგორც გველის შხამი,

აღარ მასვენებს არც ერთი წამი.

დათო დიაკონიძის - ჩემი ძმის შესახებ, რუსუდან გაბროშვილის მონაწერიდან, მისი მეუღლე კაპანაძე მასთან ერთად იბრძოდა აფხაზეთში

 მაია, ძვირფასო, ძალიან განვიცადეთ დათოს ამბავი. ჩემი მეუღლე მასთან იბრძოდა აფხაზეთში და უღელტეხილიც ერთად გადმოიარეს... მეც ერთი-ორჯერ შევხვედრივარ და მახსოვს მისი ლაღი ღიმილი. ჩემი მეუღლე ისე განიცდის, რომ, ჯერჯერობით ტელეფონითაც ვერ გისამძიმრებს, სულ ეტირება... თუმცა, აუცილებლად შეგეხმიანება. ახლა, მისი სახელითაც გითანაგრძნობ... ასე არ უნდა წასულიყო დათო, ყველა ნატვრა უნდა ასრულებოდა... ამ ბიჭებმა დაიმსახურეს ყველა სიკეთე და პატივისცემა, ქვეყნისთვის ცოცხალი მაგალითები უნდა ყოფილიყვნენ და მათი სახელები ყველას უნდა სცოდნოდა, ასე უხმაუროდ არ უნდა მიდიოდნენ სამშობლოსთვის თავდადებულნი... მისი ხსოვნის შესანდობარი სულ ითქმევა ჩვენს ოჯახში... ახლა ზეციური საქართველოს მხედრობას შეუერთდება ისიც და იქიდან შეეწევა თავის ტანჯულ ქვეყანას...

ახლა მერამდენედ მიყვება ჩემი მეუღლე თქვენი ძმის გმირობის ამბავს. გაგრაში, გრანატამიოტით აფეთქებული ბეემპედან, თავად ყურზე ტრამვირებულმა, ცეცხმოკიდებული მეგობარი როგორ გადმოიყვანა და საკუთარი ხელებითა და ჭრილობიდან გადმოდენილი სისხლით უქრობდა ცეცხლს და მერე საკუთარი მხრებით გაიყვანა სამშვიდობოზე... ეს მეგობარი იყო ბიჭიკო თოფურია... ყოველთვის ყველაზე წინ მიდიოდა, არ ჩერდებოდა, თავგანწირული მებრძოლი და ნამდვილი გმირი იყო თქვენი ძმა...

მახსოვს მთვარე (ავტ. მიხეილ ქვლივიძე)

 მახსოვს მთვარე, როგორც თვალი შაითანის,

შენი სახე და საყელოს ბეწვი...

ეხლაც მათრობს სურნელება შენი ტანის...

და ტუჩებზე შენი კოცნა მეწვის...

ვდგევარ მარტო და ჩემს ირგვლივ

ფეხაკრეფით დადის ლანდი...

და ცრემლებით მისველდება ღაწვი...

მე მეგონა ქუჩის გამხმარ თელას,

მთვარის გესლით დამნისლავდი...

შენ კი გული აღტაცებით დაწვი...

დე ვიწოდე... შემოგწირავ ყველას,

ყველას ვინაც ვნების ალში გასტოპა...

მომეხვიე-ქუჩის გამხმარ თელას,

დამიბრუნე ჩემი ახალგაზრდობა!........