და მივდიოდით ჩვენ ყველა მზესთან,
არ იყო ღამე, არ იყო დღე და
მარადიული იქ იყო ზეცა.
მე მივდიოდი, შენ მიდიოდი,
მივიჩქაროდით ზეცაში მზესთან,
და დაეწია ვიღაცას ღამე,
ვეღარ გააქრო უკუნი მზემაც.
მე მივდიოდი, შენ მიდიოდი,
გვართმევდნენ ჩვენ წილ სხივსა და მზესაც,
ამიტომ დარჩა უკუნი დღესაც,
კაცობრიობის ძირმწარე სევდად.
No comments:
Post a Comment