მაია, ძვირფასო, ძალიან განვიცადეთ დათოს ამბავი. ჩემი მეუღლე მასთან იბრძოდა აფხაზეთში და უღელტეხილიც ერთად გადმოიარეს... მეც ერთი-ორჯერ შევხვედრივარ და მახსოვს მისი ლაღი ღიმილი. ჩემი მეუღლე ისე განიცდის, რომ, ჯერჯერობით ტელეფონითაც ვერ გისამძიმრებს, სულ ეტირება... თუმცა, აუცილებლად შეგეხმიანება. ახლა, მისი სახელითაც გითანაგრძნობ... ასე არ უნდა წასულიყო დათო, ყველა ნატვრა უნდა ასრულებოდა... ამ ბიჭებმა დაიმსახურეს ყველა სიკეთე და პატივისცემა, ქვეყნისთვის ცოცხალი მაგალითები უნდა ყოფილიყვნენ და მათი სახელები ყველას უნდა სცოდნოდა, ასე უხმაუროდ არ უნდა მიდიოდნენ სამშობლოსთვის თავდადებულნი... მისი ხსოვნის შესანდობარი სულ ითქმევა ჩვენს ოჯახში... ახლა ზეციური საქართველოს მხედრობას შეუერთდება ისიც და იქიდან შეეწევა თავის ტანჯულ ქვეყანას...
ახლა მერამდენედ მიყვება ჩემი მეუღლე თქვენი ძმის გმირობის ამბავს. გაგრაში, გრანატამიოტით აფეთქებული ბეემპედან, თავად ყურზე ტრამვირებულმა, ცეცხმოკიდებული მეგობარი როგორ გადმოიყვანა და საკუთარი ხელებითა და ჭრილობიდან გადმოდენილი სისხლით უქრობდა ცეცხლს და მერე საკუთარი მხრებით გაიყვანა სამშვიდობოზე... ეს მეგობარი იყო ბიჭიკო თოფურია... ყოველთვის ყველაზე წინ მიდიოდა, არ ჩერდებოდა, თავგანწირული მებრძოლი და ნამდვილი გმირი იყო თქვენი ძმა...
No comments:
Post a Comment