მეგონა, რომ შენ განუწყვეტლივ ჩემზე ფიქრობდი,
მეგონა, პირველ ადგილზეა შენთვის ოჯახი,
ამიტომ მუდამ შენთან თანმხვედრ გზაზე ვიდექი
და არ ველოდი, თუ დაგიდგამს შენ პერფორმანსი.
მეგობრებსა და ძმა-კაცებში ხშირი გართობა,
ღვინის ჭურჭელით და საჭმელით სავსე მაგიდა
ჩემს ზურგზე იდგა, მას არ ჰქონდა რადგან ფეხები,
თავი და ფეხიც მე ვიყავი, შეგახსენებდი.
ბიუჯეტიდან აგლეჯილი თითო კაპიკი,
სხვებისთვის იყო პურ-მარილი, ჩემთვის მანძილი
შენს გულამდე, ზედმოჭრილი, ამობეჭდილი,
მე არა მყავდა არც მოყვარე და არც კეთილი...
ურემონტობა, საყვედური მოხუცი ქალის,
- სხვა კი აშენდა, თქვენ რას შვრებით, მოკვდებით ვალით,
ხარჯვა არ იცი, ვერ უძღვები "ხელფასს" მეუღლის,
მე ჩამაბარე, ხარჯთაღრიცხვის "დიდი" რვეული.
- და ასე წლები, სხვებისათვის ტანჯვა, შრომაში,
დანგრეულ სახლში ჭამა კექსის ანდა ბლომანჟის,
ვბაძავ გოგენს და ვითომ ვხატავ ელ გრეკოს ტილოს,
ვდებ განჯინაში და ვინახავ, რა იცი, იყოს!
ბავშვებს - უაზრო მომავალი, არ აქვთ საყრდენი,
საფრენ ბილიკზე გამოვიდნენ, სხედან სანგრებში,
- რაზე ფიქრობდით, ამ ქვეყანას მხოლოდ ანგრევდით,
რაც ვერა ჰქმენით, ჩვენი გახდა ახლა სათრევი.
- გადავიღალე საყვედურით, ლანძღვა-ქილიკით,
პეპელასავით ალისაკენ თვითონ მივილტვი,
უაზროა და უღიმღამო შენი ღიმილი,
მე ჩემს ბავშვობას, შენ კი - შენსას ჩუმად მივტირით.
No comments:
Post a Comment