ჩუმი იყო ჩემთვის ღამე,
ცეცხლი კრთოდა მოღიმღამე,
შენი მზერა, თითქოს თბილი,
როდი ჰგავდა ნამდვილ ღიმილს?!
წვიმა ღვრიდა ცრემლის ღვარებს,
ატირებდა ქარი ღარებს,
საკინძეზე ამწყდა ღილი,
შენთვის მხოლოდ ქვა და მღილი.
ჩუმი იყო ჩემთვის ღამე,
სანთლის ალზე მოღიმღამე,
დაგველია გრძნობის დენთი,
თითებს აჰყვა სანთლის ღვენთი,
ჩემთან იყო მხოლოდ ღმერთი,
დავრჩი ობლად, ისევ ერთი.
No comments:
Post a Comment