ჰე, თბილისო, სანთელი ხარ,
ლამპარი და ჩირაღდანი,
თავშესაფარს აძლევ ყველას,
ღია დაგრჩა გულის კარი,
მიტომ არის ქუჩა სავსე
მიგრანტით თუ ემიგრანტით,
კაკლის უღელივითა ხარ,
გამოგიკრავს ქვეყნის კვანძი.
მთაწმინდაზე რომ დგას ნაძვი,
იმას ყინვაც ვეღარ აზრობს.
იქა სძინავს მამულიშვილთ,
ვისი სიტყვაც დღემდე ფასობს,
კალმით ქმნიდნენ ისტორიას,
არ სტკიოდათ ამით მკლავი,
არ დამსხდარან წამით უქმად,
მაინც წაჰყვათ ქვეყნის დარდი.
გაშლილ ტილოს იკრავს გულში
თბილისი და ფიროსმანი,
იზეიმოს ყველა ქუჩამ
დაწერილი თამარ-ხატით,
სულში გვიცქერს შვლის თვალებით,
წარუძღვება ისევ ლაშქარს,
ქალი იყო სულ სხვა ყანდის,
მზით დაფერილ დილას ჰგავდა.
ამ ქალაქის მომღერალნი:
გრიშაშვილი, საათნოვა,
განა თავის ლექსებს ყიდდნენ,
გულში ჰქონდათ მადლის თოვა,
იმ მადლისა, დღეს რომ აფენს
ყველა გზა და ყველა ეზო,
გაიარე, წინ დაგხვდება
ქალაქური კიბე, ერდო,
ბანოვანთა თავყრილობა
თუმცა უკვე აღარ არის,
გრძელფეხება ქალიშვილნი,
რომ იციან მადლის ყადრი,
გიღიმიან, პატივს გცემენ
უზღვავსა და სანაქებოს,
მკლავი ერჩით ჩვენ ვაჟკაცებს,
მათი ცქერით ღმერთი ზეობს,
ქვეყნის თვალო, ქვეყნის დედავ,
შენ შექებას, მიკვირს, ვბედავ,
დამარცხდება შენს ღიმილქვეშ
ყველა დარდი, ყველა სევდა!
No comments:
Post a Comment