შემოდგომის მოტრფიალე

აშრიალებს ქარი ჭადარს

(ყველა ლექსში ესეა),

ჩიტების ხმა აღარ გვესმის,

ტყე - სიჩუმის მეფეა,

გადაუვლის მხოლოდ ზოგჯერ

ყვავი ხეებს ყრანტალით,

რათა ამცნოს სოფლის შვილებს

ქვეყნის ტყუილ-მართალი.

მოფრიალებს წერილები,

ყვითელ-წითელ კონვერტში,

დაუკარგავთ ადრესატი,

მიწა იღებს ბოდიშით,

სამდურავს თუ კეთილ სიტყვას

ერთად იწყობს უბეში,

იქვე თესლად გაღვივდება

დარდიცა და ნუგეშიც,

ამოჰყვება ვარდის ბუჩქი

ეკლიანი ყვავილით,

მანამდე კი შავ მიწაში

გაისამდე დაიცდის.

მოუშუშებს მალე თოვლი

პირგადახსნილ იარებს,

ნიაღვრისგან დაღდასმული

შემოიცვამს ტიარებს.

აშრიალებს ქარი ჭადარს

(ყველა ლექსში ესეა),

შემოდგომის მოტრფიალე,

მეც ვიღვრები ლექსებად.