აღარ მიყვარს მწუხრი, ბინდი,
აღრც ღამე ოხერი,
დღე მამშვიდებს წყნარი, მშვიდი,
ხიფათს რომ არ მოელი,
სიყვარულით დაიცალოს
მინდა, ღვინის ფიალა,
შიგ ტყდებოდეს ოქროს სხივი,
გვიშუშებდეს იარას.
იალქნიან ნავებს ვჭვრეტდე
გაგრასა და სოხუმში,
ერთიანი საღვთო ძალით
კვლავ გვეცეკვოს ხორუმი.
დაცურავდეს გემი სავსე
სიხარულით, ნუგეშით,
ზღვის ნაპირზე გაგვემართოს
მეგობრობის ფერხული.
ატრიალებს ქარი ცაში
წერილებს და მიმართვებს,
გვარწმუნებენ, - მეგობრებო,
ძალზე დააგვიანეთ,
- მაგრამ არ მწამს მე ასეთი
უგერგილო მიმართვის
არც იმათი, ვინც ჩვენ შორის
დგას, ვით უტყვი ხიფათი.
მჯერა, მალე დავინახავთ
ღრუბლის თეთრონ იალქნებს
და მივხვდებით,
რომ კვლავ გვიყვარს, -
როდი დავიგვიანეთ.
No comments:
Post a Comment