მე გადავსინჯე მთელი ეპოქა,
რომ რამდენიმე სიტყვა მეპოვნა,
რასაც ვერ ვხედავთ ატოტილ ნერგში
მაგრამ ჩურჩულით ყურებში მესმის, -
რომ გადარჩება ჯიში და მოდგმა,
ჩვენი წინაპრის სულთქმა და მოთქმა,
ცხენთა ჭიხვინში, მინდვრის ალერდში,
რომ გაისმოდეს, "მე ვარ ქართველი!".
ხოსროვიანთა თუ დადიანთა,
მუხრანელთა და ბაგრატიონთა
გენებში იდო და ახლაც გვიხმობს,
წმინდა გიორგი მოიგებს დიდ ომს.
ცხოვრება თუმცა არავის ინდობს,
მავთულხლართებს და ცუნამებს გვიწყობს,
დედა თავისთან გაზრდილებს იხმობს,
შვილიც დალოცვას ჩურჩულით ითხოვს,
"დამლოცე, დედა!", რა არის თითქოს,
ზღვა თაველებს და ეპოქას იპყრობს,
გააძლიეროს და ადიდველოს
ღვთიშობლის წილი სამშვენიერო.
No comments:
Post a Comment