იყო ღმერთი და ძე იყო მისი,
სიტყვა იყო და საქმენი დიდი,
კაცი კი დღემდე ავობს და ბრიყვობს,
მუხლმოსაყრელად ვერ წადგა ბიჯიც.
ეჭვიანია მისი მზერა და
ბნელით მოცული ფიქრები მისი,
არსი ყოფისა ვერ შეუგნია,
დაიარება ამაო რიხით.
შვილებსაც უღვთოდ ზრდის და ჰგონია,
ესაა სწორი გეზი ამქვეყნად,
არ ეპუება ღვთიურ განგებას,
ცოდვებში ბრუნავს ბუქად, ნამქერად .
მაგრამ რა არის იმისი ბოლო?!
სამართალი ხომ ურმითაც დადის...
იყო ღმერთი და ძე იყო მისი, -
სინათლე დღის და ორივე თვალის.
No comments:
Post a Comment