ზვარაკად შეწირულ პატარებს ვიგლოვებთ,
მინდვრებში ხმა ისმის ბავშვების სიცილის,
მათ უნდა შეეკრათ ყვავილთა კონები,
მშობლები შევამკობთ საფლავებს გვირგვინით,
თავდახრილ ნაძვებთან ჩვენ- ერთი ბეწონი,
დიდებსაც გვაჯობეს, პატარა ხელებით
გემს გეზი უცვალეს, შეცვალეს სამყარო,
ფიქრები გვასწავლეს სხვაგვარი ფერებით...
ბავშვების თვალებით დანახულ ქვეყანას,
სადაც არც ომია და არც რომ უკუნი,
თამაშით, ოცნებით, სილაღით სავსეს და
მშვიდობის კედლებზე დახატულ ღიმილით
ჩვენც ვხედავთ ახლა და დრო არის დავფიქრდეთ,
ოქროსფერ ძაფებით გადავკრათ გულები,
ერთმანეთს ჩავჭიდოთ სათუთად ხელები,
მათ სულებს რომ ჰქონდეთ საგზალი ულევი...
No comments:
Post a Comment