შენ-ასი წლის შემდეგ(მარინია ცვეტაევა) Тебе — через сто лет (Марина Цветаева)

შენ, დაბადებულს ასი წლის შემდეგ,
ჩემი სიცოცხლის ბოლო წამიდან,
გწერ ისე, როგორც სიკვდილმისჯილი
ჩემი ხელით და ღრმა სამარიდან:
                                                           
-შენ, მეგობარო! ნუ მეძებ ტყუილად,
აღარ ვახსოვარ აღარც მოხუცებს,
ტუჩებით უკვე ვეღარ მოგწვდები,
გაღმიდან ხელებს გამოგიწოდებ!
                       
იქ, ჯოჯოხეთში, ცეცხლივით მწვავენ,
შენი თვალები, ორი კოცონი,
შესცქერი იმას, ვინც ხელს ვერ ანძრევს,
ვინც გადალახა ეს რუბიკონი.

ჩემთან, ამ ხელში, მუჭა მტვერია,
ჩემი ლექსები?! გაფანტა ქარმა,
იმ სახლს მოძებნი, სად დავიბადე ,
თუ იმას, სადაც სიცოცხლე ჩაქრა?!

და შემხვედრ ქალებს, ლამაზ ბაფთებით
ისე შესძახებ, მე გავოცდები,
-თვითმარქვიებო! მკვდარი ხართ ყველა!
მხოლოდ ის არის მარად ცოცხლებში!

მე საიდუმლო ვიცოდი მისი!
და მეპყრა განძის ყველა კლიტენი!
მიცვალებულთა გამძარცველებო!
მას სამკაული რატომ შეხსენით!

- ის ჩემი ასი ბეჭედი მახსოვს!
ძარღვებს მტკენენ და პირველად ვამბობ,
ვასაჩუქრებდი ირიბად, მრუდედ,
ნამდვილ მეგობარს არ დაველოდე!

ვწუხვარ, რომ იმ დღეს, ძალიან დიდხანს,
კვალში ვედექი ჩამავალ სხივებს,
რომ შეგხვედროდი შენ იმ საღამოს,
ასი წლის შემდეგ, ასი წლის შემდეგ...

თავს დავდებ, რომ ჩემს ყველა მეგობარს
შეუკურთხებ და ეტყვი საფლავში,
-ყველა აქებდით, მაგრამ სამოსი
მას ვარდისფერი რად არ ჩააცვით?!

- ან უანგარო ვინ იყო ნეტავ?!
თუ მაპატიებ, არც მსურს დამალვა!
მე ყველა მათგანს  ვთხოვდი წერილებს,
რომ ღამით კოცნით გადამეფარა.

არყოფნა ჩვენი პირობითია,
მინდიხარ ძლიერ, შენც ეს გაწვალებს,
შენ უარს ეტყვი ლამაზ საყვარლებს
და ყველა მათგანს ძვლებს ანაცვალებ.



К тебе, имеющему быть рожденным
Столетие спустя, как отдышу, —
Из самых недр — как на смерть осужденный,
Своей рукой пишу:

— Друг! не ищи меня! Другая мода!
Меня не помнят даже старики.
— Ртом не достать! — Через летейски воды
Протягиваю две руки.

Как два костра, глаза твои я вижу,
Пылающие мне в могилу — в ад, —
Ту видящие, что рукой не движет,
Умершую сто лет назад.


Со мной в руке — почти что горстка пыли —
Мои стихи! — я вижу: на ветру
Ты ищешь дом, где родилась я — или
В котором я умру.


На встречных женщин — тех, живых, счастливых, —
Горжусь, как смотришь, и ловлю слова:
— Сборище самозванок! Всё мертвы вы!
Она одна жива!


Я ей служил служеньем добровольца!
Все тайны знал, весь склад ее перстней!
Грабительницы мертвых! Эти кольца
Украдены у ней!

О, сто моих колец! Мне тянет жилы,
Раскаиваюсь в первый раз,
Что столько я их вкривь и вкось дарила, —
Тебя не дождалась!

И грустно мне еще, что в этот вечер,
Сегодняшний — так долго шла я вслед
Садящемуся солнцу, — и навстречу
Тебе — через сто лет.

Бьюсь об заклад, что бросишь ты проклятье
Моим друзьям во мглу могил:
— Все восхваляли! Розового платья
Никто не подарил!


Кто бескорыстней был?! — Нет, я корыстна!
Раз не убьешь, — корысти нет скрывать,
Что я у всех выпрашивала письма,
Чтоб ночью целовать.

Сказать? — Скажу! Небытие — условность.
Ты мне сейчас — страстнейший из гостей,
И ты откажешь перлу всех любовниц
Во имя той — костей.