გამოვენთე წყალზე სეთეს, -
შემახედა იმის თვალებს,
ვიცი, აღარ დამაძინებს,
ვერ ვისვენებ დღე და ღამე.
მაინც მწადის მათი ცქერა,
ხელით დამაქვს უმწე გული,
ჩემთვის დადგა სულ სხვა ერა,
ამ ტრფობით ვარ გაბასრული.
ყურება მსურს ვარსკვლავების,
ერთი არის ალბათ სეთეს,
მიმაახლა იმ მნათობთან,
შევადნობდით ჩვენს თეთრ მკერდებს.
არ მაძინებს ღამით იჭვი,
იქნებ სეთე მთვარეს ყვარობს,
წამდაუწუმ ისვრის სხივებს,
იღიმის და მნათობს ართობს.
დილით ვდგები გულნაკლული,
რომ შევხვდები, წყენა ცხრება,
თვალები აქვს მზის სხივივით,
მუდამ მწვავს და მელანდება.
ღმერთო, მომეც დასვენება,
დამიამე სიმძიმილი,
თუ გავხდები მისი ცოლი,
მეღირსება ტკბილი ძილი.
No comments:
Post a Comment